Dziewczyna z gór. Śniegi recenzja

„Wydaje mi się, że nikt nie wie na pewno, czego szuka, dopóki tego nie znajdzie”.

Kojarzycie moją recenzję książki „Dziewczyna z gór. Tropy”? Jeżeli nie, to warto się zapoznać. Pisałam w niej jakie emocje wzbudził we mnie pierwszy tom. Przegapiłam nawet przystanek, tak się w nim zaczytałam. Byłam niesamowicie ciekawa, jaką historię skrywa drugi tom. Nie mogłam się doczekać, aż w końcu przeczytałam recenzję na Instagramie (zabijcie mnie, nie pamiętam kogo!), w której nie było zachwytów. Zaczęłam się obawiać. I co dostałam?

Nadia to ofiara porwania, która po kilkunastu latach otrzymuje szansę, aby wrócić do domu i rodziców. Po powrocie nie wszystko układa się tak, jak Nadia by tego oczekiwała. Porywacz wciąż pozostaje nieuchwytny. Na dodatek pojawiają się spekulacje co do tego, kim tak naprawdę jest Jakub.

Byłam przygotowana na emocjonalną lekturę, która wstrząśnie mną dogłębnie. Przykro mi stwierdzić, że tego nie dostała. Po genialnym pierwszym tomie liczyłam na coś świetnego, emocjonalnego. Na coś, co poruszy moim sercem i sprawi, że będę ciągle i ciągle analizowała jej treść.

Niestety to, co dostałam, daleko odbiegło od moich oczekiwań. I to nie dlatego, że to była zła książka. Wbrew pozorom książka jest dobra. Świetnie napisana, przemyślana. Dialogi nie są sztywne. Przeskoki czasowe logiczne i spójne.

Jednak po genialnym pierwszym tomie, który rozłożył mnie emocjonalnie, chciałam więcej. Więcej tragedii, miłości, współczucia i strachu. Chciałam więcej emocji. Niestety ta książka jest spokojniejsza, mimo toczącej się akcji i żywszej historii.

Bohaterowie, podobnie jak w pierwszym tomie, są świetnie nakreśleni i przedstawieni. Są żywi, mają wątpliwości i pokazują, że nic nie jest czarno-białe. Jednak ich warstwa psychologiczna jest spłaszczona w porównaniu do poprzedniej części.

To wciąż emocjonalna lektura, jednak czegoś mi w niej zabrakło. Pewnej iskry, która wycisnęłaby łzy. Ja wręcz odliczałam strony do końca. Jej czytanie zajęło mi długo, nużyła mnie. Opisy niekiedy były wydłużone.

Bardzo żałuję, że to wszystko tak się potoczyło. Mam wrażenie, że mozolne poszukiwania i chodzenie w górach za bardzo zawładnęło książką. Zamiast emocji dostajemy opisy pięknych krajobrazów. I to nie przeszkadzałoby tak bardzo, gdyby było bardziej wyrównane.

Zapewne sięgnę po trzeci tom, aby zapoznać się z dalszymi losami Dziewczyny z gór. Jednak tym razem nie będę się nastawiała na taką dawkę emocji jak w pierwszym tomie.