Dziewczyna w Czerwonej Pelerynie recenzja

„Chodź ze mną albo zabiję każdego, kogo kochasz.”*

Historię o czerwonym kapturku zna każdy z nas, prawda? O dziewczynce, która w drodze do babci napotyka wilka, który też następnie zjada babcie... No i sami wiecie jaki jest koniec. A gdyby tak zamiast wilka był wilkołak?

Valerie jest młoda i piękna, wraz z mamą, ojcem i siostrą mieszka w chatce, ma też w lesie babcie, która również mieszka w chatce tylko, że w lesie. O dziewczynę starają się też dwaj chłopcy – Peter i Henry. Pierwszy jest jej przyjacielem, z którym się bawiła w dzieciństwie; zniknął, ale wrócił po kilku latach nieobecności, akurat po ataku wilka. Drugi jest synem kowala, jest popularny i zaręczony z Valerie. Tylko, że dziewczyna darzy uczuciem nie jego, a Petera.
Raz w miesiącu mieszkańcy wioski muszą dać wilkowi ofiarę, do tej pory były to zwierzęta. Coś się jednak zmieniło i wilk zaatakował człowieka, a dokładniej mówiąc Luce – siostra głównej bohaterki. Po tym napadzie wioskę ogarnia strach koto będzie następny. Pewnego dnia do mieszkańców przybywa pogromca wilkołaków, który to mówi, że tym potworem może być sąsiad czy ktoś z rodziny. Valerie nie pomaga fakt, że rozumie wilkołaka. Dziewczyna jest przerażona, a zarazem coś ją ciągnie do zwierzęcia gdy ten każe jej iść ze sobą, albo Ci których kocha zginą...
Czemu wilkołak zaczął atakować ludzi i z jakich powodów tak mu zależy na Valerie? Dziewczyna z nim pójdzie czy zaryzykuje? A może wcześniej pogromca go schwyta? Kto jest tym potworem? I czy Valerie i Peter będą razem?

O tym, że książka jest napisana na podstawie scenariusza dowiedziałam się niedawno, wiadomość ta mnie zmroziła i ostudziła chęć przeczytania tej książki. Mimo, że opis z tyłu okładki zachęcał ja z dużą rezerwą wzięłam ją do rąk i zaczęłam czytać. Na szczęście okazało się, że nie jest tak, źle jak się obawiałam, a ksiązka nie jest wierną kopią scenariusza. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, fabuła wciąga na tyle by nie nudzić czytelnika. Jest to ciekawy pomysł na fabułę, taki „Czerwony kapturek” w nowszej i ulepszonej wersji. Tego czego mi brakowało to akcja i napięcie towarzyszące takim książką, to było dla mnie dużym minusem.
Postacie występujące w tej książce nie są zbyt oryginalni i podobni do siebie, Valerie mnie strasznie denerwowała tak jak szablonowość reszty bohaterów. Jak pewnie niektórzy już wiedzą, że nie cierpię zbyt długich opisówek, które nużą czytelnika i zniechęcają. Niestety tu właśnie to spotkamy.
„Dziewczynę...” mimo wszystko czyta się szybko i przyjemnie, autorka pisze lekkim i nieskomplikowanym językiem, który łatwo trafia do czytelnika. Muszę wspomnieć o stronie graficznej książki. Bardzo, bardzo, ale to bardzo mi się podoba. Zarówno okładka jak i strony rozpoczynające nowe części i rozdziały, no dla mnie mistrzostwo! Książka nie jest może wybitna, ale potencjał ma i mimo wszystko warto ją przeczytać.

*str. 252