Dziesięć dni recenzja

Książka „Dziesięć dni” autorstwa Mel Sherratt to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki – mam jednak nadzieję, że nie ostatnie. Ta książka była po prostu niesamowita ♥ i działała na mnie jak magnes – strasznie ciężko było mi się od niej chociaż na chwilę oderwać. Podczas jej lektury czułam się podobnie jak podczas czytania „Ostatniego domu na zapomnianej ulicy” – niby wszystko wiadomo, ale nic nie jest tak naprawdę jasne.
W Staffordshire zostały uprowadzone cztery kobiety w różnym wieku. Trzy z nich po dziesięciu dniach od uprowadzenia zostały odnalezione. Jednak po upływie dziesięciu dni od ostatniego uprowadzenia ciągle nie odnaleziono czwartej ofiary. Odnalezione kobiety jednak nie pamiętają nic z momentu porwania, ani jak się znalazły z powrotem na wolności. O samym miejscu przetrzymywania też niewiele były w stenie opowiedzieć. Eva Farmer jest dziennikarką w redakcji gazety „Stoke News”. Eva rozmawiała z uprowadzonymi kobietami jak i na bieżąco o całej sprawie pisała artykuły. Nie spodziewała się jednak, że stanie się piąta ofiarą „milczącego porywacza”. Czy Eva została porwana dlatego, że jako dziennikarka pisała o sprawie z uprowadzonymi kobietami? Czy właśnie to doprowadziło ją do tego, że pewnego dnia ocknęła się zamknięta w ciemnej piwnicy? Eva podejmuję ryzykowną grę i próbuje rozmawiać z porywaczem. Dowiaduje się, że za wszystkimi uprowadzeniami stoi Świadek1575. Eva doskonale wie kto to jest, ale nie rozumie jak to jest możliwe. Jest jednak coś łączy Evę z porywaczem – oboje byli ofiarami przemocy domowej i w obu rodzinach wydarzyła się ogromna tragedia. Jednak Evie udało się uporać ze swoją przeszłością, a porywacz przez całe swoje życie czuł się niewidzialnym.
Przemoc domowa nie jest zjawiskiem nowym. Jednak z reguły ludzie nie reagują bo nie chcą się wtrącać w nie swoje sprawy. Jednak to nie jest tak do końca. Często udawanie, że się nie widzi bądź nie słyszy prowadzi do tragedii. Jednak ofiary przemocy domowej często nie chcą korzystać z pomocy bo boją się swojego oprawcy.
Serdecznie dziękuję Legimi za możliwość przeczytania i zachwycenia się tą historią. Możliwe, że bez Was bym jej nigdy nie odkryła.