Sercem i rozumem recenzja

Ciężko oceniać czyjeś wspomnienia. Bo kim jestem, żeby to robić? Ale skoro Autor przelał je na papier, postaram się w pewien sposób odnieść do treści i stylu Pana Wojciecha.

Sukces zawodowy - tak wiele osób marzy o tym, aby go osiągnąć. By wspinać się po szczeblach kariery, piąć się wyżej i wyżej, być osobą szanowaną, czerpać radość, ale i wzbogacić się materialnie. A gdzie w tym wszystkim znaleźć miejsce z przyjazną przestrzenią dla osób bliskich, przyjaciół czy rodziny oraz dla osób zupełnie nam obcych: współpracowników, pracowników w firmach odległych o nawet kilka tysięcy kilometrów stąd. Wojciech Sobina w swoich wspomnieniach opisuje swoją ścieżkę kariery i wartości, jakimi się kierował, by być w miejscu, w którym jest obecnie.

Przemierzamy z nim, jako młodym stypendystą, Wielką Brytanię - śpimy na dworcu, latamy samolotem, pracujemy w firmach i czerpiemy doświadczenie. Wyruszamy na barwną Kubę pachnącą cygarami, trudną i biedną Zambię. Niebezpieczną Syrię, która raczy nas aromatyczną kawą z dodatkiem kardamonu, Sri Lankę, gdzie kosztujemy egzotycznych przysmaków lankijskiej kuchni oraz Kambodżę, gdzie popijamy piwo z lodem. Czasem bywa zabawnie, czasem bardzo niebezpiecznie (w krajach trwają wojny, jesteśmy świadkami ataków terrorystycznych). Oprócz opisów poszczególnych miejsc Autor opowiada nam dużo o swojej pracy, gdzie jako ekspert ONZ pomagał w fabrykach tworzących gumowe opakowania na antybiotyki czy opony do aut ciężarowych. Wojciech Sobina opowiada, jak rozwiązywał tamtejsze problemy, korzystając z doświadczenia i umysłu. Pokazuje nam na zapisanych kartach jak ważny jest drugi człowiek, że warto go szanować bez względu na to, na jakim szczeblu czy stanowisku jest druga osoba. To było bardzo pouczające i piękne doświadczenie, zwłaszcza, iż żyjemy w czasach ciągłego pośpiechu, gdzie drugi człowiek niekoniecznie się dla nas liczy. A czasem warto się zatrzymać, zastanowić, pomóc.

"Sercem i Rozumem" czytało mi się bardzo dobrze - do pewnego momentu. Warto wspomnieć, iż książka jest podzielona na 3 części. Każda z części (czyli dany okres przypadający w życiu Autora) jest podzielona na rozdziały. I o ile 2 części czytało mi się nadzwyczaj dobrze, wciągnęły mnie i zainteresowały, czerpałam radość z czytania, o tyle część trzecia trochę mnie zawiodła. Odczuwałam tam zbyt dużą ilość takiego swego rodzaju "filozofowania", za którym osobiście nie przepadam. Tę ostatnią część trochę "zmęczyłam", acz i w niej znalazła się taka perełka, która wywołała uśmiech na mojej twarzy.

Na koniec chciałabym zacytować fragment książki, który mnie ujął.
"Wielkie języki współczesnego świata niosą tak mało w porównaniu z językiem duszy, jakim jest muzyka!"