Kornik recenzja

Książki z „Seria z Żurawiem” z wydawnictwa Bo.wiem, zawsze są ciekawą przygodą czytelniczą. Często są to pozornie proste historie, ale zawierają ogromny ładunek emocji. Tak jest i w tej powieści, gdzie autorka przenosi nas do współczesnej Hiszpanii, której mieszkańcy do tej pory przeżywają traumy związane z Wojną Domową, a los tysięcy ludzi jest dotąd nieznany. Pomimo że powieść jest współczesna, miałam wrażenie, że przeniosłam się w lata czterdzieste XX wieku lub jeszcze wcześniej. Akcja powieści toczy się z malej, biednej wiosce, gdzie czas jakby się zatrzymał. Wszyscy, którzy mogli, uciekli z tej wioski, zastali tylko najbiedniejsi i najmniej zaradni. Jedynym pracodawcą jest właściciel winnic i od pokoleń wykorzystuje mieszkańców wioski. Dlatego mieszkańcy wioski nienawidzą kolejne pokolenia mieszkańców pałacu.

Martinez opowiada historię jednego z domów w tej wiosce i czterech pokoleń kobiet zamieszkujących go. Jednak narratorkami w tej powieści są dwie kobiety, babka i wnuczka. Prababkę i matkę poznajemy dzięki opowieściom babki. Babkę i wnuczkę poznajemy w dość dramatycznym momencie. Wnuczka zostaje wypuszczona z więzienia. Wnuczka marzyła o wyjeździe do Madrytu, ale z powodu biedy rozpoczęła pracę, jako opiekunka dziecka w rodzinie właścicieli winnic. Niestety pewnej nocy, gdy rodziców nie ma w domu i dziecko jest pod jej opieką, dziecko znika. Policja początkowo oskarżyła Wnuczkę, ale z powodu braku dowodów, zostaje wypuszczona z więzienia. Jednak stają się razem z Babką więźniami domu. Jak do tego doszło? Kornik zżera nie tylko dom, ale jego mieszkańców.

Powieść została napisana w nurcie realizmu magicznego i napawa grozą. Grozą nie napawa dom, pomimo tego, że żyje własnym życiem i pełen jest duchów i zjaw. Grozą napawają jego mieszkanki, pełne nienawiści, gniewu i chęci odwetu. W domu, gdzie matki nienawidzą swoje córki. Kobiety nienawidzą mężczyzn, pomimo że żadna z nich nie znała swojego ojca. Babka nienawidzi wszystkich ludzi i woli od nich koty. Autorka stawia tezę, że nienawiść i traumy mogą być dziedziczone.

Powieść mnie zafascynowała i przeraziła, że człowiek jest zdolny do takiej nienawiści. Autorka porównuje ten dom do Hiszpanii, gdzie do tej pory nie rozliczono dawnych krzywd, a duchy przeszłości ciągle nawiedzają kolejne pokolenia. Ja bym to rozciągnęła na kraje postkomunistyczne, gdzie dawne krzywdy też nie zostały rozliczone.

Punkt 12 Wyzwania.