Dysharmonia recenzja

W kapsule czasu zamknięta historia.
Sprzed trzydziestu lat.
Zamknięta w niej dziewczynka.
W niej uwięziony jej los.
Tylko rączki się po niej ostały!
Rysunek.
I niepamięci mgła.
O Weronice.
O kobietach zaginionych.
Niezapamiętanych.

Przeszłość puka.
Wchodzi i nie pyta.
Zostawia pytania.
Czasem głośnym echem krzyczy!
Czasem cichym szeptem mówi...
Czasem zaboli, a potem przyniesie ukojenie.
To suma naszych doświadczeń,
wypadkowa przeżytych emocji.
Droga ku temu, co nas czeka.
Ścieżka do ulgi prowadząca.
Tylko wtedy oddech można głęboki wziąć, kiedy dusza z przeszłością się upora.

Co się stało z Weroniką?
Dlaczego po tylu latach wybrzmiewa jej zaginięcia głos?
Jak dojść do prawdy, gdy drogi ku niej tak kręte?

On pamiętał.
I ślad po sobie zostawił.
Wskazówki.
Zastawił swoją sieć wiedząc, że w nią wpadnie.
Jej mentor, przewodnik i nauczyciel.
I choć bliski, to jednak daleki.
Jego już nie ma.
Ale jest ona.
Alicja Mort.
Zdeterminowana, dążąca do prawdy wbrew wszystkiemu. I wszystkim.
Póki prawda nie zabrzmi, ona nie odpuści.

„Dysharmonia”.
W tym tytule tkwi sedno prawdy o człowieku.
O jego lękach, słabościach, ale też sile.
W nim wyczuwalna jest woń rozbieżności.
Aromat sprzeczności. .
Zachwianie równowagi.
Bo tam, gdzie zła więcej aniżeli dobra, harmonia nie wybrzmi.
Bo jeśli mroku w duszy więcej aniżeli jasności, symetrii brak.
Bo, jeśli prawda się nie ujawni, spokoju zabraknie.

I można interpretować. Można szukać znaczeń. Sensów. Szukać prawdy i zrozumienia.
Mimo że ta historia już za mną, ja wciąż ich szukam. I wciąż.
Autor daje możliwość własnego odbioru. Nie ułatwia, a ofiarowuje przestrzeń do refleksji. Nie narzuca, a prowadzi za rękę, by się nie zgubić. By dotrzeć na metę i móc pomyśleć - było warto. Dla mnie było. Bo to nie tylko rozrywka, to psychologiczne spojrzenie na ludzi i ich postępowanie. To obraz tego, z czym człowiek musi się zmagać.
Choć poprzedni tom trafił do mnie mocniej emocjami, to ten broni się intrygującą kryminalną zagadką i postacią Alicji, którą uwielbiam.