Dwudziesta trzecia recenzja

„Dwudziesta Trzecia” pierwszy tom Cyklu: Tomek Winkler, to wznowione i poprawione wydanie książki z 2014 roku, małżeństwa Beaty i Eugeniusza Dębskich.

Główny bohater to Tomasz Winkler były policjant, wmanewrowany w oszustwo, którego nie popełnił, traci pracę w policji. Bez dochodów, bez pieniędzy, bez perspektyw, żeby zaoszczędzić, zamieszkuje z babcią Romą. Pierwsze co myślimy, to: dorosły facet z babcią? To na pewno nieudacznik -nic bardziej mylnego. Pewnego dnia otrzymuje, zaskakująco hojne zlecenie, od zdesperowanego biznesmena, na rozwiązanie tajemniczej śmierci jego żony. Najpierw waha się, ale odzywa się, w nim ciekawości zawodowa i wrodzona natura śledczego. Przecież sprawa jest prosta, bo Szeremeta wie, kto zabił jego małżonkę, a Tomasz musi tylko znaleźć dowody.
Przy merytorycznym wsparciu babci, Winkler rozpoczyna prywatne śledztwo. W pewnym momencie sprawa zaczyna się komplikować, tropy prowadzą do zbrodni sprzed lat……..

Tomasz Winkler to osobliwa postać z umiejętnością obserwacji i dedukcji. Bezrobotny glina i emerytowana babcia to kreatywny, idealnie zgrany duet jak Sherlock Holmes i doktor Watsonów. Dwie osobowości z istotnym kontrastem, lecz jednocześnie niemalże symbiotycznym uzupełnieniem. Ich ironiczne dialogi powoduję, że książka stała się dla mnie bardziej interesująca, były nawet momenty, które rozbawiły mnie do łez. Fikcja literacka, która zabrała mnie w podróż na Dolny Śląsk do przepięknego miasta Wrocławia i okolic. Świetnie prowadzona fabuła, z barwnymi postaciami z sardonicznym humorem, które pokochałam od pierwszej strony, a ich cyniczne poczuciem humoru, kupiło mnie w całości.

Zaskakująco wciągający, kameralny kryminał w starym stylu. Których ostatnio na rynku czytelniczym, pojawia się coraz mniej. Nie znajdziemy tu skomplikowanych i makabrycznych zbrodni z nadmierną brutalnością. Tu autorzy przede wszystkim skupiają się na motywach i poszukiwaniu dowodów, pozwalają nam na wcielenie się w rolę detektywa, bawiąc się przy tym świetnie. Polecam gorąco.