Przetrwałam. Życie ofiary Josefa Mengele recenzja

Jakie to slabiutkie.
Pierwsze rozdziały to opisy identycznych sukienek jakie nosiły bliźniaczki, bohaterki tej historii. Co chwila te sukienki i opowiadania o tym jak to bliźniaczki były prześladowane w szkole. Że ktoś powiedział że podłożyły nauczycielce jajka na krześle i nauczycielka kazała im kleczec na ziarnach kukurydzy i temu podobne. Gdy bliźniaczki skarżyły się rodzicom to slyszaly że są zydowkami i muszą to znosić i tak ma być. Potem znowu sukienki. I troszkę prozydowskiej propagandy.
Tak mija połowa książki a potem jadą 4 doby w wagonie bydlecym bez wody i pożywienia. Następnie dostają prycze w baraku i zachowują sukienki. Prawie bilam brawo kiedy wreszcie im się te sukienki zniszczyły i bliźniaczki dostały inną odzież.
Pierwszego wieczoru bliźniaczki nie przyjęły chleba i napoju gdyż nie były one koszerne. Po tych 4 dobach w wagonie bydlecym. Ale na drugi dzień już przyjęły. Jeśli chodzi o eksperymenty to trwały 6 do 8 godzin chyba że mierzono uszy bo wtedy 3 do 4 godzin. Bliźniaczki były głodne ale jedna z nich pracowała w kuchni i kradla ziemniaki. Kromki chleba miały 6 centymetrów długości. Takich faktów się dowiadujemy a język jest momentami pompatyczny i nadety a czasem tylko bezbarwny i nudny. Dowiemy się że używano cyklonu b w postaci granulek z ziemią okrzemkowa. A to ci dopiero!

Tu mały cytacik żeby nikt nie mówił że krytykuję potworne przeżycia. Ja krytykuję jedynie to jak są opisane.

Wszyscy płakali, nie byli w stanie się ruszyć. Miałam wrażenie, że wyciągniętych błagalnie rąk jest więcej niż osób.

Rezolutna dziewuszka, skoro wszyscy wyciagali ręce blagalnie to faktycznie wstrząsające że mogło być tych rąk więcej niż osób.
Tak jest to napisane że nie da się tego na poważnie czytać, nie da się przejąć losem tych biednych dzieci bo każdy kto wie chociaż trochę o Oświęcimiu będzie wiedział czego się spodziewać a główna bohaterka co parę stron pisze coś w rodzaju: ja to przetrwam! Wygram z Mengele! Uratuje siostrę! Będę silna! Dam radę! Mnie to się kojarzyło z Vivien Leigh wznoszaca pięść ku niebu z okrzykiem: już nigdy nie będę głodna!

W żaden sposób autorka nie uhonorowala tu ludzi którzy pod jej nosem ginęli, sypnela kilkoma faktami które każdy chyba zna i na szczęście skończyła się jej szybko wena.

Jest wiele innych i, przede wszystkim, wartościowych relacji z Oświęcimia, nie polecam więc książki Przetrwalam. Wręcz sugeruję trzymanie się z dala