Francuska kocica recenzja

Świetna! To jedno słowo, jakie przychodzi mi od razu na myśl, gdy wspominam lekturę „Francuskiej kocicy” od Anny Tuziak. To było moje pierwsze spotkanie z piórem autorki i na pewno nie ostatnie, bo na półce czeka na mnie jeszcze „Gra cieni”, no i oczywiście nie odmówię sobie drugiego tomu „Deja Vu”! Nie po tym, jak zakończyła się „Kocica”!

Brice Pinard zajmuje się restaurowaniem dzieł sztuki. Pewnego dnia ta pewna siebie i wiedząca dokładnie czego chce, młoda Amerykanka, dostaje kolejne zlecenie. Tym razem jednak trafia jej się portret pochodzący z szesnastowiecznej Szkocji. Przedstawia nieco groźnego i niezwykle przystojnego mężczyznę, od którego Brice po prostu nie może oderwać wzroku…

Dziwnym i niewytłumaczalnym zbiegiem okoliczności, chcąc ratować obraz przed deszczem, Brice przenosi się do przeszłości. Chyba już domyślacie się dokąd? Mało tego, spotyka od razu mężczyznę ze wspomnianego obrazu – Blane’a MacLeoda – naczelnika klanu MacLeod, który dosłownie mieszka na zamku, co dla dziewczyny pochodzącej z dwudziestego pierwszego wieku będzie nieco przerażające, ale z drugiej strony na pewno też imponujące.

Dosłownie nic między tą dwójką nie dzieje się bez zgrzytów, kłótni, nieporozumień i sypiących się iskier. Mamy wrażenie, że albo zrobią sobie krzywdę, albo… nieco inaczej rozładują to napięcie pomiędzy sobą.

Brice ciężko jest przyznać, że znajduje się w szesnastowiecznym europejskim kraju. Mało tego, język, którym się posługuje, mimo że to również angielski, jest niezrozumiały dla ludzi wokół. I ten brak cywilizacji… Z tego wszystkiego, tych nieporozumień, biorących źródło w dwóch zupełnie innych światach, z których pochodzą główni bohaterowie, wynikają nieraz zabawne, a czasem tragiczne zdarzenia.

„Tu nie było żadnej cywilizacji, a oni nie mieli zielonego pojęcia, o czym ona mówiła. Widziała tych krzątających się na dziedzińcu ludzi, ubranych w starodawne stroje i mówiących, jakby pochodzili z innej epoki. Wszystkie budynki wyglądały jak budowle z dawnych lat. A wokoło jedynie horyzont i góry. Co to za miejsce? Patrzyli na nią, jakby przyleciała z kosmosu, a to oni tak się zachowywali i wyglądali”.

Dodatkowo równolegle dostajemy równie ciekawą historię niejakiej Vanory MacCallum i francuskiego dostojnika o imieniu Gaston, goszczącego na zamku jej ojca. Losy tej dwójki niechybnie kroczą ku zaplątaniu się z losami Brice i Blane’a, jednak co z tego wyniknie, na razie nie wiemy. Liczę na to, że dowiemy się tego z drugiego tomu.

Nie mogę zdradzić, dlaczego Brice została nazwana „francuską kocicą”, bo to jest zbyt ciekawe, by odpowiedź podawać na tacy. Nie powiem też nic o stosunkach pomiędzy Brice a Blanem, ale możecie mi wierzyć, że będzie się działo. Powiem Wam za to, że już dawno nie czytałam tak ciekawej książki, napisanej tak profesjonalnie, z dbałością o każdy szczegół.

„Francuska kocica” to książka, którą z pewnością warto przeczytać.