Dusza bez Boga recenzja

"Ludzie, [...] to maszyny generujące sensy. Pragniemy dostrzec spójność i logikę w chaosie i przypadkowości. Lubimy sobie opowiadać historie o tym, dlaczego rzeczy są, jakie są i dlaczego siły, które wydają się losowe, są w rzeczywistości elementem szerszego planu". [s.67]

"Kapłan w ciemnej szacie, w tradycyjnej czapce z płaskim czubkiem przeczytał po grecku jakiś ustęp, a tłum odśpiewał w odpowiedzi właściwy werset. Powtórzyło się to jeszcze kilka razy, po czym kapłan odwrócił się i ruszył w stronę kościoła. Wierni podążyli za nim ulicą i do wrót budynku, niczym rzeka zwężająca się w śluzie.
- No więc czym jesteśmy - powtórzył pytanie [ośmioletni wówczas syn autorki - dopisek ML].
Patrzyłam na niego, czując, że się czerwienię. Szukałam jakiejś przemyślanej, spokojnej odpowiedzi, ale w efekcie wyrzuciłam z siebie słowa, których natychmiast pożałowałam.
- Niczym nie jesteśmy.
Od razu zrozumiałam, że to okropna odpowiedź". [s. 10]

"[...] w 2010 r. Chaeyoon Lim, socjolog z Uniwersytetu Wisconsin-Madison, wspólnie z Robertem Putnamem opublikowali wyniki eksperymentu, w którym pytali regularnych uczestników nabożeństw o ich wierzenia, działalność religijną i krąg towarzyski. Odkryli, że przyrost zadowolenia z życia, o którym wiadomo, że pojawia się u ludzi religijnych, nie wynika z modlitw, wiary ani poczucia uczestnictwa w Bożym dziele. Poziom szczęścia odczuwany przez wierzących jest wprost proporcjonalny do liczby przyjaciół, których mają w Kościele.
[...]
W ostatecznym rachunku ważna jest więc wspólnota. Jesteśmy zaprogramowani jako istoty społeczne i kiedy łączymy się z innymi, nasze organizmy wynagradzają nas za to. Te wyniki dobrze pasują do badań Johna Caccioppo mówiących, jak wspólnota oddziałuje na nas na poziomie komórkowym, a także do wskazania przez Baumeistera, że większe poczucie sensu przychodzi z kontaktów z innymi. [...]
Ale jeśli nie chodzimy do kościoła? [...] Czy ludzie niereligijni mogą się łączyć, by uzyskać coś podobnego do tego, co daje religia?" [s.127]

"Jeśli usuniemy warstwy religii, większość z tego, co cenimy najbardziej: rodzina, przyjaciele, śmiech, jedzenie - jest taka sama". [s.134]

"Zdefiniowanie naszych źródeł moralności oznacza nauczenie dzieci historii tego, kim jesteśmy jako rodzina, powiązań rodziny z przeszłością, szacunku dla historii naszych krewnych, którzy żyli przed nami. Musimy sami wyznawać te wartości, jeśli chcemy, by dzieci je przejęły. [...] Wartości moralne w rzeczywistym świecie należy pielęgnować, jednak powstają one w domu i w szkole, w relacjach dzieci z rodzicami i innymi wzorcami postępowania. Kolejny krok to narracja czy też to, jak układamy własną opowieść o tym, kim jesteśmy i co robimy. Ludzie, z którymi ją piszemy.
Samodzielne tworzenie takich struktur nie będzie łatwe, ale sama nowość tego wyzwania daje możliwość wykazania się pomysłowością, refleksją i autentycznym wyrażaniem wartości". [s.115 i 116]

"Patrząc, jak moje dzieci teatralnie cierpią i wiercą się w ławkach, uświadomiłam sobie, że zachowują się jak niezadowoleni klienci. Religia oferuje satysfakcję w zamian za pokorę, uwielbienie i kontemplację, one zaś były przyzwyczajone do satysfakcji na żądanie. Może nie chciałam, by moje dzieci koniecznie były religijne, ale chciałam, by potrafiły skłonić głowę przed czymś większym od siebie. Nie wiedziałam tylko, czym jest to coś - i jak je znaleźć. Wkrótce jednak miałam się przekonać, że nie tylko ja szukam na to odpowiedzi". [s.26]

"Mimo wszystkich poszukiwań nadal nie wiedziałam, na czym polega sens życia. I domyślałam się, że nigdy się nie dowiem. A jednak każdego dnia odczuwałam nową pełnię. Uczyłam się cieszyć życiem, które tworzyliśmy, zamiast żałować tego, które nie zostało przez nas wybrane. Nawet jeśli w całości jesteśmy tylko pulsem krwi płynącej przez nasze serca i ciała, nagle okazało się to całkiem wystarczające. Choć religia obiecuje coś więcej poza tym, co możemy zobaczyć, poczuć i dotknąć, jednak stojąc wtedy nad morzem z najbliższymi, zastanawiałam się, jak mogłam kiedykolwiek pragnąć czegoś więcej. [...] To jest prawdziwa łaska". [s. 216]