Krwawnica recenzja

Książki Mieczysława Gorzki postanowiłam przeczytać dlatego, że ich akcję osadził Autor we Wrocławiu i w jego okolicach, a jako miłośniczka regionu staram się nie przegapić żadnej takiej powieści, która ma Wrocław lub Dolny Śląsk w tle.

Jako że czytało się je przyjemnie, postanowiłam przeczytać i „Krwawnicę”, mimo iż ta z interesującym mnie szczególnie obszarem geograficznym niewiele ma wspólnego. I dobrze, że postanowienie zrealizowałam, bo jest to powieść dość zaskakująca.

Wydaje się, że Gorzka sięgnął po zgrany schemat: dwoje relatywnie młodych, ale już zmęczonych wielkomiejskim życiem ludzi, postanawia uciec od zgiełku. W podjęciu decyzji pomaga im pandemia koronawirusa, a raczej jej następstwa, które z jednej strony w jeszcze większym stopniu zniechęcają do życia w ciasnej przestrzeni mieszkania w wielkim mieście, a z drugiej – umożliwiają pracę z miejsca dowolnego. Dom w niewielkiej miejscowości, położony nad jeziorem, wydaje się idealnym wyborem. Sąsiedzi daleko, widoki piękne, cisza i spokój. Do czasu. Bo jak tylko się do niego wprowadzają, zaczynają dziać się dziwne rzeczy…

I nie, nie ma tutaj spadających garnków i pokrywek, otwierających się samoczynnie okien i trzaskających drzwi czy zjaw za szybą, ale i tak jest to książka o duchach. O złych duchach przeszłości, które nie dadzą o sobie zapomnieć i prędzej czy później się odezwą.

Nie jest to powieść powalająca, wiele fragmentów można by dopracować, z niektórych przydługich opisów czy przemyśleń – zrezygnować, a akcję miejscami przyspieszyć i obyłoby się bez szkody dla fabuły. Jednak warto „Krwawnicę” przeczytać chociażby dla tej fabuły właśnie, bo jest to dobrze przemyślany koncept, dzięki któremu Autorowi udaje się zaskoczyć czytelnika. Wybornie udało się też Gorzce oddać małomiasteczkowy klimat (kto mieszkał, ten zrozumie, kto nie mieszkał, niech ma na uwadze) i odmalować lokalne charaktery (może nawet nieco przerysować).

Dobra książka na weekend, na wakacje. Wciąga, nie nudzi i dobrze się ją czyta, a o to przecież chodzi!