Drżenie recenzja

Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, gdy otwierałam „Drżenie” nie była ani wspaniała okładka, ani grubość książki, ani przyjemna faktura papieru. Ku memu własnemu zdziwieniu, zaintrygowało mnie to, iż „Shivering” – zagraniczna wersja – została wydana już w 2008 roku, podczas gdy w Polsce doczekała się ona swej premiery dopiero teraz. Na pewno nie była to kwestia braku gatunku paranormal romance, bowiem saga Zmierzch czy Pamiętniki Wampirów wiodły prym od kilku lat. Może nasze domy wydawnicze bały się inwestycji w coś niepewnego, czekając na aplauz zza granicy? Zupełnie niepotrzebnie. Osobiście dokumenty uprawniające mnie do publikacji i tłumaczenia „Drżenia” podpisałabym z zamkniętymi oczami.

Nie będę kryła się ze swoim zachwytem i czekała na koniec recenzji. Powiem wprost: ta lektura jest obowiązkowa dla wszystkich, którzy szukają dreszczu emocji (bądź zimna), którzy są wrażliwi, którzy wierzą w miłość i przeznaczenie. Słowem, dla prawdziwych czytelników.

Jak dowiadujemy się z opisu, Grace będąc małą dziewczynką została porwana przez watahę wilków i dotkliwie przez nią pogryziona. Rodzice drżą na myśl o jej wyprawach do lasu, lecz jej w głowie tylko wilki i wilki, a szczególnie jeden o wyjątkowych oczach. Prawie że ludzkich… Ale to niemożliwe. Prawda?

Okazuje się, że nie. Wilkołaki istnieją. Potrafią kochać, współczuć. Żyć. Chyba każdy kiedyś coś dostał, coś, co zaraz potem zostało mu siłą odebrane. Nawiązuję tutaj do Grace i Sama oraz do temperatury, która decyduje o przemianie w wilkołaka. Z roku na rok następuje ona coraz częściej, aż pewnego razu nosiciel wilkołaczej przypadłości po prostu nie przemienia się z powrotem. Nikt nie zna na to lekarstwa. Zrozpaczona para powoli zaczyna godzić się z rychłym końcem sielanki. Niestety w paradę wchodzi im nowo przemieniony Jack, sprawiający wiele kłopotów. Jest też miejsce dla mściwej Shelby. Jedno jest pewne: nie będziecie się nudzić.

Narracja zmienia się wraz z rozdziałami tytułowanymi liczbą i imieniem narratora. Figuruje tam także temperatura, pozwalająca nam mniej więcej domyślać się, czy przemiana będzie sprawiała problem, czy nie. Nawiązując do tytułów, czcionki i estetycznej strony „Drżenia”, okładka z wilkiem i wyrazistym czerwonym parasolem przywodzi mi na myśl te prawdziwe książki, bajki dla młodzieży. Papier jest wspaniały. Brzmi to dziwnie, lecz mam nadzieję, że ci kochający czytać mnie rozumieją. Czcionka przejrzysta i umilająca czytanie. Grubość zapewnia parę godzin nieziemskiej lektury.

Pozostaje mi zachęcić Was do sięgnięcia po „Drżenie”. Ja muszę przejść nad nim do porządku dziennego, a raczej do kolejnej książki, lecz Wy rozkoszujcie się każdą stroną tej fascynującej pozycji. Obecnie w księgarniach widzimy stosy bardzo dobrych książek paranormal romance, a perełki występują coraz rzadziej. Carpe verbum. Chwytaj słowo „Drżenia”.