Głodna Puszcza recenzja

„Spokój jest jak kotleciki w sosie grzybowym: zdecydowanie zbyt szybko się kończy.”

Zaiste, prorocze to słowa …

Zanim Edmund i jego przyjaciele nacieszyli się odpoczynkiem po ostatniej rozprawie ze Złym, znudzili się codziennością i spokojem, zaczęło się wokół nich tyle dziać, że o spokoju już nie było co mówić, trzeba było szybko myśleć i jeszcze szybciej działać!

Całkiem niespodziewanie do karczmy „Pod Gryfem” zjeżdżają się książęta, Yanna, Stefan i Rupert, z propozycjami, ich zdaniem, nie do odrzucenia… z opresji w puszczy trzeba było ratować podróżnego, który okazał się kapłanem Doli … dochodzą niepokojące wieści o poruszeniu wśród trolli mieszkających w Głodnej Puszczy i o pradawnych stworach przybyłych chyba z przeszłości? … zaginął, zapewne w Puszczy, rycerz Pogorzałek i nawet księżna Yanna nie wie co się z nim dzieje … no nie ma siły, mus tym wszystkim się zająć!

Toteż drużyna do zadań specjalnych, czyli goblin Zwierzak, karczmarz Kociolek, guślarz Żychłoń, rycerz Urgo, krasnolud Gramm i elf Eliah, rusza w drogę. I choć spodziewali się, że lekko nie będzie, to nikomu z nich nawet się nie przyśniło jak ciężko będzie im tym razem wyjść cało z przeróżnych opresji, bo Złe ma wiele sług i sposobów by sięgać po wygraną.

Nad sięgnięciem po tę książkę nie zastanawiałam się nawet ułamka sekundy, bo uważałam, że ponowne spotkanie z Kociołkowa drużyną do zadań specjalnych na pewno będzie ciekawe i warte czasu spędzonego nad lekturą – i tak było. Jest tu wszystko to, co zachwyciło mnie w I części – przyjaźń ponad wszystkim, mocniejsza niż więzy krwi, lojalność, tolerancja wobec inności innych, zgodne współistnienie przeróżnych plemion. Tak, wiem, to bajka; ale bajka piękna i ciekawa, napisana prosto, ale z humorem i polotem. Bajka, którą chciałoby się czytać, i czytać, i czytać … i można tylko marzyć, by powstały kolejne tomy ... by autor chciał napisać, a wydawnictwo wydać …

I nie można nie wspomnieć o okładce ściągającej wzrok i wołającej „Patrz, jaka jestem śliczna! Podziwiaj! W środku też jest cudnie!”

Patrzę na sześć czarnych postaci wędrujących gęsiego, tym razem skrajem lasu, na tle ruin zamczyska (tzn. pięciu wędruje piechotą, a szósta jedzie na grzbiecie jelenia … co jeszcze bardziej zaciekawiało … a co oczywiście w swoim czasie się wyjaśniło), na ognisko nad którym bulgoce (zapewne) kociołek, na potężne i jakby żywe drzewa … naprawdę, ilustrator, Piotr Sokołowski, wielkim artystą jest!

Przepiękne okładki, wciągające, świetnie napisane historie – oba tomy są siebie warte, oba są, moim zdaniem, jakości najlepszej próby.