Prawda recenzja

Moje drugie spotkanie z autorką i choć po cichu liczyłam, że będzie nieco bardziej udane; głośno przyjmowałam do wiadomości, że Raabe ma specyficzny styl pisania - z "Prawdą" mam niemały orzech do zgryzienia.

Małżeństwo to związek, w którym zdarza się balansować między miłością a nienawiścią. Nic bardziej nie boli, niż ciosy zadawane przez człowieka, który zna wszystkie nasze słabości. Partner szczególnie wie, gdzie uderzyć, by zadać nokautujący cios. Tak też wyglądało małżeństwo Petera i Sarah: wzloty i upadki, kłótnie do rana i serdeczne godzenie z powierzchownym zażegnaniem konfliktu. Nagle po mężczyźnie ginie słuch, dokładnie na siedem lat. Kobieta czeka, wypatruje, ma resztki nadziei, z drugiej jednak strony chce po latach oczekiwania iść do przodu i próbować na ruinie wybudować kolejny zamek, w którym odnajdzie spokój, poczucie bezpieczeństwa, radość z partnerstwa. Wszak nie chodzi tylko o nią, lecz także o dziecko (które de facto w całej historii zostało mocno zepchnięte na boczne tory). Po latach jednak pojawia się zaginiony, lecz mężczyzna według żony nie jest tym, za kogo się podaje.

Zarzucę już tradycją, czyli pomysł był dobry, lecz w wykonaniu czegoś zabrakło, a może czegoś było za dużo. Przede wszystkim postać Sarah powinna budzić współczucie czy litość, a w efekcie jest w niej coś, co mocno czytelnika odpycha. Jawi się ona jako naiwna, niestabilna kobieta, która więcej myśli, analizuje, wspomina niż działa, brakuje w jej działaniach mocniejszego zdecydowania i pewności siebie. Ten potężny, zafundowany przez autorkę rys psychologiczny i nieustanna rewizja jej myśli, niejednokrotnie niemających nic wspólnego z podstawową akcją mogą przytłaczać i niepotrzebnie zwalniać tempo, które i tak jest dość wolne.
Sam pomysł powrotu mężczyzny, który w oczach świata jest zaginionym mężem i ojcem, a w oczach kobiety oszustem - jest świetny. Zabrakło tu jednak emocji, potencjał potoczył się pod kanapę, by zawieruszyć się w kępkach kurzu i słuch o nim zaginął jeszcze przed finałem, który niestety też nie ratuje "Prawdy". Prawda jest taka, że jak na thriller to wyszło to słabiutko.