Droga do Zielonego Wzgórza recenzja

O "Drodze do Zielonego Wzgórza" dowiedziałam się już dość dawno. Sam pomysł napisania prequelu wzbudził moją ciekawość. Wspaniale byłoby poznać wcześniejsze losy Ani. Czy Budge Wilson dorównała jednak Montgomery?

Jeżeli czytaliście "Anię z Zielonego Wzgórza" z pewnością orientujecie się mniej więcej w jej przeszłości. Jeżeli nie czytaliście: krótko po narodzeniu rodzice dziewczynki umierają, pod opiekę bierze ją pani Thomas. Z powodu uzależnienia męża od alkoholu w domowym budżecie wciąż brakuje pieniędzy. Praca spada na barki małej sieroty. Po śmierci pana Thomasa Ania jedzie do pani Hammond, gdzie kilkuletnia dziewczynka musi się zajmować sześcioma dziećmi. Po dwóch latach umiera mąż opiekunki, a Ania zostaje oddana do przytułku, który był ucieleśnieniem jej najgorszych koszmarów. Wtem pojawia się nadzieja na lepsze życie...

Bałam się, czy nie będzie to żałosna imitacja stylu Montgomery. Rozczarowało mnie to, w jaki sposób autorka przedstawiła Bertę i Waltera. Byli tacy przesłodzeni i... papierowi. Widocznie Budge nie wiedziała, jak się do tego zabrać. Zmieniłam zdanie po paru rozdziałach. W tym momencie znów odczułam klimat Montgomery; na szczęście Ania pozostała tym samym rudym chudzielcem. Co do zgodności z "Anią z Zielonego Wzgórza", wyłapałam parę nieznacznych błędów. Autorka, bazując na paru faktach, dodała do tego własne pomysły i wyszła dość dobra książka.