24 razy dożywocie recenzja

Wg statystyk w Polsce karę dożywotniego pozbawienia wolności odsiadują 563 osoby, w tym 15 kobiet. Dożywotni to trochę taki wstydliwy problem polskiego wymiaru sprawiedliwości i systemu penitencjarnego. Jak mówi jeden z więźniów: "dożywocie to odizolowanie kogoś na całe życie. Problem jest zamknięty za kratą. Niech tam siedzi".

"Dożywocie to nie jest kara za przejazd na czerwonym świetle. Stało się coś strasz­ne­go, niewyobrażalnego" (Adam D.).

Dożywocie to kara za zabójstwo. I za to właśnie wyroki odsiadują rozmówcy autora.

Zbyszek Nowak przeprowadził osobiste rozmowy z 24 osadzonymi, także N-kami, o tym, ogólnie mówiąc, jak to jest być dożywotniakiem. Autor chciał "poznać człowieka", który całe życie, często od wczesnej młodości, spędza za murami, w zasadzie bez szans na przedterminowe zwolnienie.

Każda rozmowa jest poprzedzona krótką charakterystyką czynu. Każda niesie ogromny ciężar gatunkowy i emocjonalny. To sprawy ciche, lokalne, ale i te wielkie, medialne. Wszystkie wstrząsające, tragiczne, trudne. Łamiące serca, jak np. sprawa Victorka. Kładące się wiecznym cieniem na życiu bliskich ofiar, sprawców i ich rodzin.

Autor nie skupia się na szczegółach samych spraw. Nie rozlicza i nie piętnuje sprawców. Nie wyraża własnej opinii. Nie zmusza do poruszania niechcianych tematów, pozwala osadzonym mówić swobodnie nie tylko o czynie, którego się dopuścili, także o więziennej codzienności, deficytach, marzeniach, planach na przyszłość na wolności.

Postawy więźniów są różne. Od w pełni świadomych, czego się dopuścili, pogodzonych, uznający wymierzoną im karę. Żałujących, proszących o wybaczenie, zrozumienie, po osoby rozchwiane emocjonalnie, pełne sprzeczności, zaprzeczające swojej winie. Walczące o zmianę kwalifikacji czynu, a tym samym zasądzonego wyroku.

Najmocniej uderza fakt, że u podstaw niemal każdego czynu stało trudne dzieciństwo sprawców. To w zasadzie lejtmotyw sprawstwa. Skazani dość jednogłośnie przyznają, że ono jest kluczem. Brak rodzicielskiej troski, wsparcia, wzorców, patologie, itp.

Publikacja daje inny wgląd na karę dożywocia. Nie ma tu teorii i definicji prawnych, jest subiektywny jej odbiór przez ludzi na nią skazanych. Oglądamy dożywocie ich oczami.

Na końcu publikacji znajdziemy rozdział o opiniowaniu sądowo-psychologicznym oraz rozmowy z biegłym sądowym profilerem kryminalnym i byłym psychologiem więziennym.

Wystawiłam ocenę gwiazdkową, ponieważ jest to wymagane, aby opublikować recenzję, jednak ta ocena nie odzwierciedla mojego stosunku do treści. Tego rodzaju publikacji o charakterze osobistym co do zasady nie poddaję ocenie, bo nie czuję się uprawniona...