24 razy dożywocie

Bardzo ciekawa książka o tym, czego (nie)uczy dożywocie.

Po szczegóły zapraszam na profil fejsbuczkowy --> Moje książki - mój świat albo na Lubimy Czytać --> LetCentryczna.

Reportaż Zbyszka Nowaka “24 razy dożywocie” jest zapisem 24 rozmów z osadzonymi skazanymi na dożywocie. Publikacja przy każdym rozmówcy wygląda podobnie - zawsze jest wstęp z opisem sprawy, czasem krótką charakterystyką wrażeń autora z rozmowy, a później jest już zapis rozmowy właściwej, podczas której większość rozmówców dostaje ten sam zestaw pytań. O swoje spojrzenie na własną zbrodnię, o codzienność w więzieniu, o plany na przyszłość, kontakty ze światem zewnętrznym i własnym postrzeganiem kary dożywocia i śmierci. Rozmowy są krótkie, skondensowane, w końcu mamy do czynienia z książką liczącą niewiele ponad 350 stron, a zawierającą 24 rozmowy z dodatkami. Bo jej celem nie jest zaprezentowanie każdego więźnia dogłębnie, a raczej zaprezentowanie czytelnikowi jakie osoby na taką karę zostają skazane. Z pewnością większość z nas zakłada, że to zawsze są czyny absolutnie bestialskie, całkowicie niewyobrażalne. Owszem, są i takie, ale nie tylko - są też zbrodnie z przypadku, czy kto wie? może i błędnie zasądzone. Autor poprzez rozmowy oddaje tę różnorodność, a dzięki temu uświadamia, że faktycznie za tymi zbrodniami stoją po prostu ludzie. Ludzie zasługujący na drugą szansę? Ludzie żałujący, którzy wyciągnęli wnioski? Też, ale nie tylko, bo są i tacy, którzy faktycznie nigdy wyjść nie powinni. Co prawdopodobnie nie grozi - z rozmów wynika, że od końca lat 90-tych, kiedy kara dożywocia została wprowadzona zamiast kary śmierci, tylko dwie osoby zostały warunkowo z niej zwoln...

W reportażach cenię najbardziej rzetelną pracę wykonaną przez autora. Rynek zalewają pozycje nastawione na tanią sensację, napisane wyłącznie w oparciu o materiały znalezione w internecie, co prowadzi jedynie do powtarzania nigdy nie zweryfikowanych plotek. Na szczęście są też osoby, które podchodzą do swojej pracy poważnie, wręcz naukowo.

"24 razy dożywocie" to efekt naprawdę żmudnej pracy doktora Zbigniewa Nowaka. Ma on już na swoim koncie naprawdę obszerne publikacje naukowe oparte na aktach sądowych i rozmowach ze skazanymi. To właśnie te drugie stały się podstawą dla książki, o której dziś Wam opowiem.

Skazani na karę dożywotniego pozbawienia wolności wymykają się wszelkim schematom. Choć łączy ich to, że popełnili najbardziej brutalne zbrodnie i ponoszą ich konsekwencje, to dzieli niemal wszystko inne. Prezentują różne postawy, mają nieporównywalne doświadczenia, a przede wszystkim niektórzy nadal nie przyznają się do swoich czynów, więc tym samym nie okazują skruchy.

To była trudna lektura. Nie jestem zwolenniczką kary śmierci, ale w resocjalizację w polskim systemie także nie wierzę. Niestety po opowieściach tych dwudziestu czterech skazanych tylko się w swoich poglądach utwierdziłam. Nawet oni podkreślają to, że potrzebują choćby pracy po to, by w ogóle jakoś funkcjonować. Niestety często są karani właśnie tym, że zabrania im się robienia czegoś pożytecznego.

Książka skonstruowana jest w bardzo uporządkowany sposób. Każdą ...

"Ta książ­ka jest wy­ni­kiem wizyt w za­kła­dach kar­nych od­by­wa­ją­cych się na prze­strze­ni kilku mie­się­cy. Roz­mów z oso­ba­mi ska­za­ny­mi na do­ży­wot­nie po­zba­wie­nie wol­no­ści. Wy­łącz­nie z tą naj­cięż­szą ka­te­go­rią osa­dzo­nych."

Każdy człowiek to unikalna historia, spleciona przez przeżyte doświadczenia, emocje oraz podjęte gdzieś po drodze decyzje. Choć różnimy się od siebie, to tylko od nas zależy, jak pokierujemy swoim losem. To właśnie człowiek stanowi centrum tego reportażu, który składa się z wielu rozmów przeprowadzonych twarzą w twarz z polskimi dożywotnimi skazanymi w zakładach karnych. Rozmów trudnych, wstrząsających i niewątpliwie wyczerpujących emocjonalnie. Autor przybliża zarówno głośne sprawy medialne, jak i te mniej znane, ale równie poruszające. Każdy rozdział najpierw przedstawia daną sprawę, nakreślając istotne informacje, a następnie oddaje głos skazanym. Obserwujemy różnorodne reakcje: u niektórych dostrzegamy wyraźną skruchę, u innych brak zrozumienia i zrzucanie winy na okoliczności. Wielu z nich żyje złudną perspektywą wyjścia na wolność, snując plany na przyszłość. Choć dożywocie w Polsce równa się karze eliminacyjnej, pełni rolę substytutu kary śmierci. To, co od początku zwróciło moją uwagę, to profesjonalizm autora oraz obiektywizm, pełen szacunku wobec drugiego człowieka. Widać również ogrom pracy włożonej w realizację tego reportażu. Końcowe rozdziały zawierają opi­nio­wa­nie sądowo-psychologiczn...