Dotyk Julii recenzja

Julia Ferrars od 264 dni nie dotknęła nikogo. Od 3 lat nie widziała swoich rodziców i nie ma pojęcia co się z nimi dzieje. Jej dotyk niesie ze sobą śmierć. Ta dziwna umiejętność, którą została obdarzona, doprowadziła ją do zamknięcia w szpitalu psychiatrycznym. Izolacja odbija swoje piętno na dziewczynie, a jej jedynym pocieszeniem jest pisanie w notatniku. Każdy dzień spędzony w odosobnieniu jest taki sam, dopóki do Julii w zamian za dobre sprawowanie nie zostaje przydzielony współwięzień. Jego obecność w celu wywołuje różne emocje. Ale Adam wydaję się taki znajomy...

Julia jest częścią nowego świata. Świata, w którym zniszczona została warstwa ozonowa. Zwierzęta są bliskie wyginięciu, książki zniszczeniu. Język angielski ma zostać zastąpiony przez język uniwersalny. Ludzkość zmierza ku zagładzie. Nawet ptaki przestały latać. Dotyk Julii jest powieścią dystopijną, ale w odróżnieniu od innych książek tego gatunku, bardziej skupia się na romansie niż na konflikcie wewnętrznym.

Na początku byłam bardzo rozczarowana. A wręcz przerażona, że to, co właśnie czytam zbiera tak pozytywne recenzje. A główną tego przyczyną był styl pisania autorki. Żeby nie być gołosłowną, przytoczę kilka przykładów, które raziły mnie najbardziej podczas czytania:

"Jego oczy są jak okulary mikroskopu wpatrzone w komórki mojej egzystencji."
"Żołnierze tupią tupią tupią w deszczu (...)."
"Nie zawracają sobie głowy zawracaniem sobie głowy (...)"
"Tak bardzo się starałam wyrzucić z pamięci te niebieskie niebieskie niebieskie oczy, ale znam go znam go znam go."
"Jego oczy są utkwione we mnie: spokojne, niewzruszone, jak 2 wiadra rzecznej wody o północy. Chciałabym się wypłakać w jego oczy."
"(...) jego głos tak delikatnie obejmuje litery mojego imienia, że umieram 5 razy w ciągu jednej sekundy."
"Zamyka oczy na pół sekundy, a ja zachwycam się kroplą kroplą kroplami gorącej wody na jego rzęsach. Przypominają perły wyrzeźbione w bólu. Jego palce przesuwają się wzdłuż mojego ciała powoli, jakby usiłował utrzymać je w jednym miejscu, jakby toczył wewnętrzną walkę, żeby nie dotykać mnie wszędzie wszędzie wszędzie, jego oczy chłoną 160 centymetrów mojej sylwetki jestem jestem jestem
uwięziona."
"Wiem, że muszę się bronić, ale stoję jak wryta, chcę krzyczeć, ale głos mi się łamie łamie łamie."

Moja pierwsza myśl podczas czytania: co to ma niby być?! Przez ponad 100 stron autorka raczy czytelników takim pseudofilozoficznym bełkotem od którego aż mózg boli. Do tego zaprawia wszystko trzykrotnym powtarzaniem wyrazów w zdaniu, szczerze nie wiem po co. I historia ni z tego ni z owego zmienia się w gorący romans! Cieszę się jednak, że w dalszej części książka jakoś nadrabia. Autorka bardziej skupia się na rozwoju akcji i te dziwne zabiegi stopniowo zanikają.

Dotyk Julii mogę polecić komuś, kto bardziej nastawia się na romans niż dystopię.