Dotrzeć do prawdy recenzja

Czasem książka trafia w nasze ręce w idealnym momencie – wtedy, gdy potrzebujemy nie tylko dobrej historii, ale też prowokacji do myślenia o tym, jak czas i pamięć wpływają na ludzkie losy. "Dotrzeć do prawdy" Tomasza Wandzela była dla mnie właśnie takim odkryciem. Nie spodziewałam się, że zwykły remont w przedwojennej wrocławskiej kamienicy stanie się punktem wyjścia do opowieści, która pochłonie mnie bez reszty.

Wandzel mistrzowsko odmalowuje atmosferę współczesnego śledztwa, które musi zmierzyć się z wydarzeniami z przeszłości. Jakby tego było mało, fabuła szybko nabiera tempa w chwili odkrycia szkieletu ukrytego w podłodze. Szybko okazuje się, że szczątki są młodsze, niż początkowo zakładano. A kiedy w odkrytej torbie pojawiają się dowody pozwalające na identyfikację zmarłego, historia zaczyna przypominać układankę z brakującymi, ale jakże intrygującymi kawałkami.

Nie sposób nie docenić, jak autor prowadzi nas przez śledztwo. Policjanci próbujący rozwikłać zagadkę morderstwa kaprala Milicji Obywatelskiej Mieczysława Sobótki stają przed zadaniem niemal niemożliwym. Wandzel wnika w psychologię swoich bohaterów, nie sprowadzając ich do jednowymiarowych postaci. Czułam ich frustrację, niepewność, ale też determinację. Każdy krok w dochodzeniu był dla mnie równie emocjonujący, jak dla nich.

Wandzel nie tylko świetnie buduje napięcie, ale też dba o szczegóły, które czynią historię prawdziwą i poruszającą. Śledztwo zderza się tutaj z trudną historią Polski – latami osiemdziesiątymi, pełnymi politycznych napięć i niejednoznacznych moralnie sytuacji. To nie jest tylko kryminał, to również opowieść o pamięci, o tym, co decyduje, że prawda – nawet po latach – ma znaczenie.

Choć tempo opowieści w niektórych momentach zwalnia, było to dla mnie bardziej chwilą na złapanie oddechu niż powodem do irytacji. Wandzel precyzyjnie balansuje między narracją pełną akcji a głębszymi refleksjami.

"Dotrzeć do prawdy" to książka, która zmusza do zadania sobie pytania: czy naprawdę jesteśmy gotowi na prawdę, jeśli jej odkrycie oznacza konieczność zmierzenia się z demonami przeszłości? Dla mnie była to nie tylko pasjonująca lektura, ale i doświadczenie, które sprawiło, że spojrzałam na historię – zarówno tę wielką, jak i małą, prywatną – z nowej perspektywy. Gorąco polecam każdemu, kto ceni literaturę nieoczywistą, pełną napięcia i głębokich emocji.