Amok recenzja

Radość odkrycia książki Izabeli Janiszewskiej i jej bohaterów oraz jakże świeżego stylu pisania, pozwoliły na wciągnięcie mnie "aż po uszy"do świata Brunona Wilczyńskiego i Larysy Luboń.
Jeśli nitki zbrodni, dochodzenia pół prawd doprowadzają nas do konkretnych wydarzeń, to z ręką na sercu mogę powiedzieć, że ten kryminał spełnił swój cel w 200%.
Bo intryga jest tak zawoalowana, że zaskakuje i wciąga. Ale też i postaci - piekielnie zdolnego, młodego człowieka, komisarza Bruno i dziennikarki Larysy, tworzą tak niezwykłą parę bohaterów z krwi i z kości, żywych do bólu, odkrywających przed czytelnikiem swoje doświadczenia życiowe. Bardzo trudno było mi się z nimi rozstać.
No i zbrodnie - pełne okrucieństwa i nieuchronności losu. Bezwzględne w swoim bólu. Powodujące u czytelnika strach i chęć krzyku - Tak nie można! Tak nie wolno!
Pełne zawziętości prowadzącej w stronę przepaści. I Lewicki, przeciwnik Wilczyńskiego, nie pozwalający złości z dalekiej przeszłości odejść w niepamięć.

A jednak wypełniło się i... została niemoc i strach przed jutrem. Oraz odwieczne pytanie:

Co ważne, w tej książce nie są najważniejsze szybkość i sposób odkrycia - kto zawinił? kto popełnił zbrodnię?
W "Amoku" na pierwszym miejscu jest człowiek, z jego trudną, pełną niejasności przeszłością oraz z wieloma błędami, których niestety nie da się już naprawić.
Bedę z niecierpliwością czekać na kolejne propozycje Izabeli Janiszewskiej. Powiedzieć, że jest utalentowana to zdecydowanie za mało. Jej pisanie ma moc dzięki której przeglądnęłam się w wielu lustrach ( a w jednej z rezydencji występującej w "Amoku" jest ich mnóstwo). Odkryłam po raz kolejny: złe, okrutne, pełne nienawiści i zemsty oblicze człowieka.
Oby nigdy, nikogo z nas nie dosięgły szpony takiego przeznaczenia.
Oto co Lewicki powiedział do Wilczyńskiego:

Zapraszam do krainy zła. Będziecie usatysfakcjonowani.