Dom zbrodni recenzja

Christie o tej porze roku smakuje wybornie. Niczym herbata z suszonego bzu, z dodatkiem kwiatu lipy i plasterkiem cytryny, rozgrzewa w chłodne już o tej porze roku wieczory misternie utkaną intrygą, przyprawioną nietuzinkowym rozwiązaniem i, jak zawsze u tej pisarki, ciekawą kwestią społeczną. Tym razem Christie zabiera głos w dyskusji na temat wpływu dominującego rodzica na kompletnie mu podporządkowane dzieci i czyni to jak zawsze z angielską klasą i elegancją.

Arystydes Leonides, bogaty przedsiębiorca w podeszłym wieku, umiera nagle w swoim domu. Pogrążona w szoku i żałobie rodzina szybko otrzymuje kolejny cios, gdyż po sekcji zwłok okazuje się, że senior nie odszedł z przyczyn naturalnych, lecz został otruty. Krąg podejrzanych jest wąski, bo ogranicza się do zaledwie ośmiu mieszkających razem z Leonidesem najbliższych mu osób. Atmosfera w domu gęstnieje z każdą kolejną godziną, policja faworyzuje najprostsze z tłumaczeń, a do rozwiązania zagadki przyczynia się dwunastoletnia Josephine, podsłuchująca wszystkich nieustannie i krążąca z czarnym notesem pod pachą.

Motyw mógł tu mieć niemalże każdy: od młodej żony denata, poprzez jego synów z pierwszego małżeństwa, ich żon, a na służbie kończąc. Arystydes był bowiem silną, nieprzeciętną osobowością, koncentrującą życie rodzinne w swoich rękach i uniemożliwiającą krewnym działanie na własny rachunek. Tu każdy pomysł, który nie zyskiwał aprobaty seniora rodu, skazany był z góry na niepowodzenie, niezależnie od tego, czy był marzeniem dziecka o balecie, czy planem dorosłego mężczyzny, pragnącego wieść życie z dala od bogactw.

Christie pokazuje, jak destrukcyjne działanie może mieć nadmierna, patologiczna wręcz chęć kontrolowania poczynań innych i uzależnianie ich doli od własnych pieniędzy. W tej książce dom jest nie tylko miejscem zbrodni, jest też siedliskiem zdeptanych marzeń i złamanych osobowości, nie znajdujących w sobie siły do wyrwania się z tej klatki obezwładniającego luksusu i bezwarunkowego podporządkowania.