Do grobowej deski recenzja

"Do grobowej deski" Moniki Wawrzyńskiej to trzecia część serii, która z humorem i dystansem podchodzi do tematyki śmierci, życia oraz codziennych wyzwań związanych z prowadzeniem nietypowego biznesu. Historia łączy dwa pokolenia kobiet – Magdę i jej córkę Mariankę – w opowieści o marzeniach, miłości, przyjaźni i poszukiwaniu własnego miejsca w świecie.

Akcja książki przenosi czytelnika do lat osiemdziesiątych, gdy młoda Magda Roztocka marzy o własnej restauracji. W małym miasteczku na Mazurach, pod okiem doświadczonej szefowej kuchni, uczy się zawodu i pielęgnuje nadzieje na lepszą przyszłość. Tło wydarzeń stanowi przełom lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, czas transformacji w Polsce, który przynosi zarówno szanse, jak i wyzwania. Dla Magdy oznacza to konieczność przedefiniowania swoich planów i dostosowania się do zmiennej rzeczywistości. Wątek młodzieńczych marzeń o restauracji symbolizuje potrzebę stabilizacji, ale także wyrazistości w świecie pełnym zawirowań.

Trzydzieści lat później jej córka, Marianka, stoi przed własnymi życiowymi wyborami, mierząc się z dylematami współczesności. Książka porusza temat tolerancji, różnorodności kulturowej oraz wyzwań związanych z tożsamością w multikulturowym społeczeństwie. Marianka próbuje zrozumieć, co oznacza przyzwoitość i jak postrzegać relacje międzyludzkie w kontekście różnic i uprzedzeń. Tolerancja jawi się tu nie jako modny temat, ale jako złożona kwestia, z którą bohaterowie stykają się w codziennych relacjach i której doświadczają w realiach małego miasta, gdzie smak kugla może współgrać z klimatem szabasowych wieczorów.

Charakterystycznym elementem książki jest motyw domu pogrzebowego, kwiaciarni i firmy cateringowej – tytułowe "szalone konsorcjum". Wawrzyńska ukazuje funkcjonowanie tego miejsca "od kuchni", dosłownie i w przenośni, wplatając humorystyczne akcenty w często ciężką tematykę śmierci i żałoby. Prowadzenie takiego biznesu, z całym związanym z nim rytuałem, zderza się tu z codziennymi dramatami i radościami bohaterów, co daje okazję do refleksji nad ludzkim życiem i jego nieprzewidywalnymi kolejami.

Książka zadaje ważne pytania o wartość przyjaźni i miłości, które mogą trwać "do grobowej deski". Poprzez losy Magdy i Marianki, autorka podkreśla, że każda relacja wymaga wysiłku, a także odwagi, by zbliżyć się do drugiej osoby mimo barier kulturowych, społecznych czy emocjonalnych. Historia staje się portretem relacji międzyludzkich, które potrafią przetrwać próbę czasu, choć nie zawsze w sposób oczekiwany. Pytanie o przyjaźń i miłość przewija się tu jak subtelna nuta, prowadząc bohaterów przez liczne wyzwania.

Wawrzyńska doskonale łączy komediowy ton z refleksją nad śmiercią, sprawiając, że książka przyciąga zarówno miłośników lekkiej literatury, jak i tych, którzy poszukują głębszych treści. Humor jest tu specyficzny, balansujący między absurdem a codziennością, a historia wciąga dzięki ciekawym bohaterom i nietypowym sytuacjom. Autorka udowadnia, że nawet najbardziej poważne tematy można potraktować z dystansem, pokazując ludzkie zmagania w sposób pogodny, ale niepozbawiony głębi.

"Do grobowej deski" to powieść, która wciąga od pierwszej strony i nie pozwala się oderwać aż do końca. Z przemyślaną narracją, wielowątkową fabułą i barwnymi bohaterami, Monika Wawrzyńska stworzyła książkę, która nie tylko bawi, ale i zmusza do refleksji.