Dom na przełęczy recenzja

"(...) ich wojenny ślub miał być tylko symbolem, żadne z nich nie wierzyło, że uda im się spotkać po wojnie."

Kontynuacja losów Heleny i Antoniego, dwojga ludzi, których połączyła wojna i wspólne ideały. Oboje przetrwali ten trudny czas, a teraz próbują ułożyć sobie życie od nowa.

To bardzo emocjonalna, a miejscami wzruszająca historia. Opowiada losy ludzi, którzy doświadczeni wojną próbują w końcu żyć normalnie. Główni bohaterowie znają się krótko, mimo to są związani węzłem małżeńskim. Ich uczucie jest jeszcze wątłe, choć jego płomień podsycają wspólnie spędzone chwile, obustronne poświęcenie, pełne oddanie i wiara, że to co ich połączyło było prawdziwe i szczere. Odkrywają się nawzajem, budują relacje i są dla siebie największym poparciem w chwilach zwątpienia.

Antoni opowiada historię dotyczącą jego partyzantki. Wyjawia najbardziej upadlające szczegóły. Przez to boi się, że straci w oczach swojej żony. Jakby tego zła było mało, po powrocie w rodzinne strony doświadcza wielu przykrości ze strony najbliższej rodziny.

Hanna jest silną odważną kobietą. Wie czego chce i do tego dąży. Boi się o rodziców jednak podąża za własnymi marzeniami. Osiedla się wraz z mężem w jego rodzinnej miejscowości i choć rzeczywistość rozmija się z wyobrażeniem stanowczo trwa u boku męża.

Wbrew przeciwnościom losu cegła po cegle budują swój mały świat.

Joanna Tekieli ma bardzo lekkie pióro. Jej książek się nie czyta a chłonie. Z wyczuwalną wrażliwością snuje opowieści czy opisuje przyrodę. Zwinnie przemyca nawiązania do ludowych, staropolskich wierzeń i tradycji. Nie mogło też oczywiście zabraknąć zwierzęcych bohaterów. Wspólnie z Hanną i Antonim w Rzekowie mieszkają: koza Zuzanna, Dzik, który dzikiem wcale nie jest oraz harda papuga Irenka.

Jedyny minus ode mnie dostają okładki, które w ogóle ze sobą nie korespondują, a wręcz wyglądają jak dwie zupełnie różne historie. Pierwsza jest osadzona w wojennym klimacie, ma stonowaną kolorystykę. Za to druga jest barwna, przez co przynosi na myśl sielankową obyczajówka, a ta historia wcale taka nie jest i może to być mylne dla czytelników. Niestety tym razem moja okładkowa sroka jest bardzo niepocieszona. Szkoda.

Tak czy tak polecam historię Heleny i Antoniego.