Dom w Riverton recenzja

Po zachwycie "Tajemnicą domu Turnerów" zupełnie nie wiem, co napisać o "Domu w Riverton" Kate Morton. O ile pierwszy tytuł mnie zachwycił, wciągnął do tego stopnia, że czekałam na to, co dalej, o tyle "Dom w Riverton" już takich emocji nie wzbudził. Jest to kolejna schematycznie napisana powieść, według powielanego przez autorkę wzoru. Tajemnica, przeplatanie się przeszłości z teraźniejszością i kobiece bohaterki na pierwszym planie. To nie jest zła książka, ale wielbicieli pisarki nieco może zawieść, bo wydaje się trochę zbyt przegadana. W pewnym momencie wywody i przemyślenia głównej bohaterki zaczynają nużyć i czekamy na więcej ekspresji, jakieś wow, które stanowczo ożywi akcję. Tymczasem pisarka niemalże wlecze nas przez całą powieść, żeby wreszcie wyjawić nam, co też właściwie się wydarzyło. Stało się wręcz tak, że podczas czytania zapomniałam nawet, jaką tajemnicę mamy poznać. Zdecydowanie należałoby skrócić tę powieść o połowę lub ożywić akcję, żeby czytelnik nie czuł się znużony.

Nie zdołałam polubić głównej bohaterki. Grace wydaje mi się jakaś taka wścibska, choć nie można jej odmówić rezolutności i sprytu. Nie do końca jej kibicowałam. Bardziej polubiłam Hannah, choć mocno się na nią wściekałam, że dała się tak podejść i wyjść za mąż naiwnie wierząc, że dzięki temu zyska wolność i prawo do własnego zdania. Wszystko, co wydarzyło się potem, było krzykiem rozpaczy i desperacją. Pogoń za marzeniami też jej nie wyszła.

Plusem tej powieści jest sposób przedstawienia zmieniającego się świata, poglądów i sposobu zachowania kobiecych bohaterek. Obserwujemy jak emancypują z kobiet uległych i mających za zadanie bycie jedynie ozdobą i wsparciem mężczyzn na posiadające własne zdanie na żyjące według swoich zasad, wybierające zawody i zajęcia, jakie im się podobają. Nie jest to jeszcze porywająca odwaga, jaką mają współczesne nam kobiety, ale to jej zapowiedź, jej zalążek.

Mężczyźni w tej książce stanowią tło i nie są typami "macho" lecz mają sporo wad, słabości i jakby stoją w cieniu kobiet lub obok nich. Poeta bez ikry z galopującą nerwicą frontową, chowający się za drzewami ojciec, który obserwuje pogrzeb kobiety, którą kochał, skupiony na sobie polityk... I jedynie Alfred wydaje się interesujący, choć i dla niego nerwica frontowa jest sporym problemem.

Czuję się nieco zawiedziona, bo do połowy czekałam aż coś się wydarzy, a od połowy już tylko na to, kiedy to się skończy. Nie znaczy to jednak, że nie dam kolejnej szansy Kate Morton. Przede mną inne tytuły, a to, że "Dom w Riverton" mnie nie zachwycił, nie znaczy, że rezygnuję z twórczości autorki.