Dolina Tęczy recenzja




Do szóstki dzieci Ani dołącza czwórka od pastora i jedna sierota o niepewnej przyszłości, a taka ilość bohaterów tylko potęguje kłopoty. Pociechy z plebanii wychowują się pod opieką dorosłych, którzy nie zwracają na nie uwagi, więc muszą same zadbać o swoją codzienność i wziąć odpowiedzialność za własne działania. Plotki od społeczeństwa małej miejscowości dochodzą do nich z opóźnieniem, a wcześniejsze skonfrontowanie skutków ich zabaw z konwenansami jest ponad ich możliwość. Owocuje to w ogrom przezabawnych sytuacji. Dzieci Ani pozostają w cieniu wydarzeń, ale do centrum często przebija się Mary, nietuzinkowa bohaterka o trudnej przeszłości. Dziewczynka, która chce dbać o swoich przyjaciół, ale to niezwykle trudne, gdy nie do końca rozumie się świat dorosłych, znalazło się w zupełnie innych okolicznościach życiowych oraz wciąż mierzy się z tym, czego nauczyło wcześniejsze życie.

To już ten moment serii o Ani z Zielonego Wzgórza, gdzie równie dobrze można kolejne tomy czytać bez znajomości wcześniejszych lub bez znajomości kolejnych. Dlaczego tak twierdzę? Bo ogarnia mnie wrażenie, jakby seria ta już niekoniecznie gdzieś zmierzała. Tak jak pierwsze trzy części zachęcały do dalszego czytania oraz wymuszały znajomość wcześniejszych losów, tak teraz wszystko stało się... bezcelowe. Przeświadczenie to towarzyszy mi od „Ani ze Złotego Brzegu" i nie znika. Czytelnik widzi, jak dzieci dorastają, ale jest ich dużo, do tego dochodzi perspektywa dorosłych i tak powstaje miszmasz, który czyta się z lekkością, ale jednocześnie mnie już aż tak nie angażuje. Jest miło i bywa zabawnie, ale przywykłam do nieco innego poziomu prozy Montgomery. Kiedyś spotkałam się z informacją, że od czwartego tomu autorka pisała ze względu na presję wywieraną przez czytelników i chyba to najwięcej by wyjaśniało. Od tamtego momentu historia, która normalnie u autorki zostałaby zamknięta, została rozwleczona.

Gdy jednak na „Dolinę Tęczy" spójrzmy bez pryzmatu serii — otrzymujemy przyjemną opowieść, o dzieciach, które starają się być dorosłe, choć nie ma nikogo, kto potrafiłby je tego nauczyć. Popełniają ogrom błędów, a ich ojciec nawet tego nie zauważa. W ogóle zachowuje się, jakby dzieci nie miał, a on sam nie chodził po tym świecie. Głowę wciąż ma w chmurach. W kontraście do niego jest ciotka, ale kontrast ten wcale nie sprawia, że otacza dzieci większą opieką, a że bywa surowa, choć poza karmieniem niemalże nie uczestniczy w ich życiu. Społeczeństwo natomiast wciąż plotkuje i wciąż się krzywi.

Losy gromadki pastora Mereditha ciekawią mnie znacznie bardziej niż dzieci Blythe'ów, więc tym oto sposobem Montgomery na nowo przyciągnęła mnie do swojej serii, a jednak... Jeśli w kolejnym tomie nie będzie fajnego domknięcia historii — nie przestanę narzekać.

.
przekł. Maria Borzobohata-Sawicka

.
Psst, na tym tomie zobaczyłam jak ładnie Maria Borzobohata-Sawicka zamieniła słowa pokroju „Murzynek" na nie-rasistowskie określenia i warte jest to wspomnienia. Co prawda pojawia się „plemię dzikich Indian" jako obelga w stronę dzieci, jakie cieszą się nie najlepszą opinią, ale akacja powieści dzieje się w latach, gdy określenie „rdzenny Amerykanin" nikomu nie przyszłoby do głowy. To znacznie mniej mnie razi, choć mogę kiedyś zmienić zdanie.