Doggerland, Podstęp recenzja

Puk, puk! Chodźcie poczytać o Doggerland czyli fikcyjnym archipelagu, który znajduje się między Skandynawią, a Wielką Brytanią. Małe miasteczko, urokliwe domki, które przycupnęły na klifie. Przypływy i odpływy. Małe porty i wielkie połowy. W tej scenerii umiejscowiona została akcja powieści „Podstęp” Marii Adolfsson. Jak zapowiada wydawca to pierwsza część cyklu.

Na wyspie Heimo zostaje znaleziona martwa kobieta. Do prowadzenia śledztwa skierowano komisarz Karen Eiken Hornby, która w wyniku szybko następujących po sobie wydarzeń zastępuje również głównego szefa wydziału kryminalnego. Szybko musi się odnaleźć w nowej roli, tym bardziej że początkowo pojawia się niechęć ze strony współpracowników.

Przed lekturą „Podstępu” trzeba uzbroić się w cierpliwość. Na pewno jest to kryminał inny niż wszystkie skandynawskie. Odróżnia go przede wszystkim mnogość opisów, które pojawiają się w najmniej oczekiwanym momencie. I choć opisy miasteczka czy przyrody mogą zwalić z nóg, tak w tym wypadku, aż w takiej ilości były totalnie zbędne. Muszę przyznać, że początkowo mocno mnie to irytowało i musiałam przezbroić się na odbiór książki.

W powieści pojawia się właściwie jeden sensacyjny wątek, czyli morderstwo Susanne Smeed. Ważne jest to, że to była żona Jounasa Smeeda, do tej pory dowodzącego wydziałem śledczym. Jesteśmy przyzwyczajeni, że po pierwszym trupie pojawia się z reguły następny, dochodzą kolejne nierozwiązane tajemnice. Tu jest mocno inaczej. Co prawda jest powiązanie z komuną, która zamieszkiwała miasteczko w latach 70., ale nie był to motyw, który szczególnie mnie zaciekawił. W mojej ocenie samo śledztwo prowadzone jest niezwykle monotonnie, jakby zapomniano o osiągnięciach cywilizacji i najnowszej techniki. Na szczęście pani komisarz Karen Eiken to ponad pięćdziesięcioletnia kobieta w spodniach, nie boli się wyzwań i chętnie napije się piwa, szczególnie z lokalnym towarzystwem. To silna postać, a jej działania są niewymuszone. I to duży plus powieści.

Może i to misternie skonstruowany kryminał, może i to drobiazgowa zaplanowana fabuła, gdzie wątki się przeplatają, ale w mojej ocenie czegoś zabrakło. „Podstęp” nie wpisuje się w gatunek. Nie ma tu nieprzewidzianych zwrotów akcji, trup się nie pojawia co kilka stron, śledczy nie wykazują się błyskotliwością. Wynudziłam się jak mops i dosłownie było kilka fragmentów, które przykuły moją uwagę. Z pewnością nie jest to najlepszy kryminał jaki czytałam.
Tym razem Skandynawia zawodzi.