Wigilia Dnia Zmarłych recenzja

🩸Po wyjściu gości zmierzam do łazienki. Odkręcam kran, słychać szum wody. Długo i rozpaczliwie próbuję pozbyć się krwi z rąk. Zerkam na swoje ubranie, pełno na nim czerwonych plamek, pewnie już go nie odratuję. Ale zacznijmy od początku…🩸

Oskar odwiedza bar, w którym pije samotnie i przygląda się otaczającej go rzeczywistości. Jest świadkiem napastowania, pod wpływem impulsu postanawia pomóc ofierze, ale niestety obrywa w głowę i mdleje. Po przebudzeniu poznaje trzy osoby, które całkowicie zmienią jego życie 📖

Czytelnik nie zauważa tego momentu, kiedy rzeczywistość zmienia się w surrealizm, za to książka ma ode mnie duży plus. Październik to idealny miesiąc, żeby ją przeczytać. Duża część fabuły rozgrywa się na balu przebierańców, jest w tym coś magicznego, pisarz bardzo zadbał o opisywanie miejsc, do tego te ilustracje Rafała Klausa - pięknie to ze sobą współgra.

Powieść, pomimo 220 stron, trzeba czytać powoli i uważnie. Spodoba się osobom, które przedkładają rozmowy i rozmyślania, nad prostą akcję. Ja w tym widziałam na początku dużo uroku i porównywałam m.in. z „Mistrzem kaligrafii” Edwarda Docxa, gdzie też bohatera co chwilę coś skłania do refleksji, ale z czasem zaczęło mnie to odrobinę nużyć. Miałam wrażenie, że autor za dużo rzeczy chciał tutaj zmieścić 📚 Nie wszystkie rozmowy będą też zrozumiałe dla postronnego czytelnika. Pierwszy raz spotkałam się z komentarzami pisarza w przypisach, ciekawe doświadczenie, można sobie uzmysłowić, jak wyglądał proces redakcji 🤓

Samo zakończenie to bomba, więc warto przeczytać do końca. Niby spodziewałam się, kim okażą się bohaterowie, ale nie podejrzewałam, że to będzie AŻ TAK wyglądało. Po zamknięciu książki czułam się jak na początku tego wpisu, trauma to zbyt lekkie określenie 👀 Świetne przedstawienie postaci wampira, który jednocześnie jest elegancki, ale też drapieżny.

To był dobry debiut, myślę, że następna książka autora będzie jeszcze ciekawsza. Polecam wszystkim szukającym czegoś nietypowego w jesiennym halloweenowym sezonie.