Dobra koleżanka recenzja

Ludzie łatwo ulegają nienawiści. Uderza ślepo, a gdy zastyga, utrwala jad, który sączy się w krainie iluzji. Zmienia się w obłęd i działa jak toksyna, zaślepiając rozum. Zabija wszystkie dobre uczucia. Staje się zadrą, która doskwiera i prowadzi do zemsty, a ta ma smak słodko-gorzki. Rozkręca się bezsensowna spirala wzburzenia. Przywraca tylko pozorne poczucie sprawiedliwości. Satysfakcja z odwetu za krzywdę to tylko iluzja.

"...nie pragnęła niczego bardziej niż zemsty na ludziach, którzy byli odpowiedzialni za śmierć Amelii. Była gotowa na wszystko. Była gotowa poświęcić własne życie. Była gotowa zabić".

Dawn od najmłodszych lat była dziwna. Wyobcowana, samotna, niezbyt lubiana przez współpracowników, ale niezwykle precyzyjna i punktualna. Gdy pewnego dnia nie pojawia się w biurze o 8.45, jej nieobecność budzi poruszenie u koleżanki z boksu obok, Natalie. Tym bardziej, że odbiera niepokojący telefon. Zostaje wplątana w niebezpieczną grę.

Thriller owiany tajemnicą, osacza powoli ujawniając oblicza ludzkiej natury. Czarna dziura cierpienia pomimo upływu lat domaga się uwagi. Gniew drąży od środka, przygotowuje do zemsty. Uderzy, gdy nadejdzie okazja. Na styku światów dwóch kobiet czai się prawda. Mglista atmosfera staje się filarem labiryntu przypuszczeń, a przyszłość niepewna. Rozpoczyna się rozgrywka.

Każdy nosi blizny przeszłości i musi się liczyć z konsekwencjami swoich występków. Nosi trudną historię, która próbuje zagłuszyć, a ona niespodziewanie odzywa się. Chichoty i podszepty podsuwają różne scenariusze prowadząc wprost do epicentrum okrutnej zemsty. Wachlarz osobowości z życiowymi traumami. Ludzie zagubieni w gąszczu niepowodzeń muszą stawić czoła codzienności, która nie jest sielanką.

Bohaterka zostaje wplątana w chorą grę, nie dostrzegając pułapek, które omijając, mogłaby zapobiec kłopotom. Strach wybija z rytmu. Paraliżuje, zamyka, ogranicza. Diabelski krąg otacza myśli jak trucizna. Atakuje i zniekształca postrzeganie rzeczywistości, prowadząc do zguby. Budzi się uśpiona bestia. Złe uczynki muszą być ukarane. Opętany obsesją umysł eskaluje.

Nikt nie rodzi się zbrodniarzem, ale w każdym z nas czai się zło i w niesprzyjających warunkach może się obudzić. Zła nie da się wymazać, cierpienia zapomnieć. Prześladuje myśli, zabija sumienie i szuka wymówek. Sprawy przemilczane nie staną się nigdy ciszą. Zaatakują niespodziewanie, burząc to co przez lata wypracowane. Przeszłość zawsze dogoni pomimo, że zakładamy maski i ukrywamy swoje prawdziwe oblicze, aby uchodzić za kogoś kim nie jesteśmy. Maska skrywa twarz. Twarz skrywa ból prawdy. Ból wypala serce. Serce, którego nie ma. Demony światów minionych są najboleśniejsze.

Autorka potrafi skonstruować niepowtarzalnie wciągające historie, precyzyjnie utkane z sieci intryg.

Polecam bardzo!