Do widzenia, Lily recenzja

Steven Rowley Do widzenia Lily",

Zawsze z dużą ciekawością zaglądam do książek, w których występują czworonożni bohaterowie, a ich autorzy pokazują przyjaźń pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem. I mimo że w większości bywają to historie smutne, choć z pozytywnym zakończeniem i przesłaniem, nie są dla mnie lekturami "wyciskaczami łez", a raczej kolejną lekcją empatii, nauką przyjaźni, ćwiczeniem cierpliwosci i opiekowania się. Wreszcie dbania o swojego przyjaciela, z którym wspólnie będzie się dzielić dom i iść przez życie. A takich literackich lekcji nigdy za wiele.

Wszyscy właściciele psów, są do siebie podobni, chociaż nie zawsze przyznają się do tego, skrywając małe tajemnice związane z wychowaniem psa czy innego zwierzęcia, przesuwaniem granic, jakie mu stawiamy. Miejsce we własnym łóżku czy ukradkiem podawane pod stołem przysmaki, zapewne to znacie.

Lily jest towarzyszką życia Teda, pisarza po przejściach, z bliznami na sercu po zakończonym związku, już od dwunastu lat. Wzięta do domu jako malutka kluseczka, wyrosła na urodziwą jamniczkę, z którą mężczyzna jest niezwykle związany. Przychodzi jednak moment, kiedy u Lily pojawia się niebezpieczny guz, a Ted musi się zmierzyć z chorobą psa.

Nie spodziewałam się, że znajdę w "Do widzenia, Lily" dialog człowieka i psa, dwójki rozmawiających o życiu przyjaciół, dogadujacych się ze sobą kumpli, którzy w pewnym momencie stają do wspólnej walki. A przecież my również rozmawiamy ze swoimi pupilami, dzieląc się z nimi troskami bądź wątpliwościami, a one są często najwierniejszymi sluchaczami. Nie spodziewałam się również obrazowego literackiego sposobu ukazania uczuć bohatera, który za wszelką cenę chce pomóc swojej przyjaciółce. Ted jest jednak niezwykle wrażliwym pisarzem, a Lily stała się całym jego życiem. Rozumiem również z jak trudnymi decyzjami będzie musiał się zmierzyć. I jak ciężko będzie mu zaakceptować guz Lily. Życie jest jednak nieuchronne, a mówienie o chorobie i jej zaakceptowanie – nieprawdopodobnie trudne.