To nie jest, do diabła, love story recenzja

A po tej książce każdy nabierze ochotę na Nutellę.
Prawie siedemnastoletnia Ella przez zawirowania rodzinne trafia do liceum w Poznaniu. Zbieg okoliczności sprawia, że na jej drodze pojawia się Jonasz. Jednak ten splot zdarzeń jest niczym przy kolejnym, przez który Ella wymyśla kłamstwo. Sprawi ono, że dostaniemy „Do wszystkich chłopców, których kochałam” z dużym dodatkiem pikantności i posmarowane dużą ilością Nutelli posypaną solą (ponoć dobre xd).
Czyli co dostajemy? Mieszankę wybuchową! Byłoby łatwo to popsuć, bo w końcu łatwo o niekontrolowany wybuch. Autorce (hej! machanie) jednak udało poprowadzić fabułę tak zgrabnie, że na nastąpił on tam, gdzie powinien, czyli na samym końcu. Za który miałam ochotę ją zabić, ale o tym później.
Wróćmy jednak na chwilę do opisu. Porównałam w nim nieprzypadkowo „To nie jest, do diabła, love story” do „Do wszystkich chłopców, których kochałam” (czy wszystkie książki muszą mieć takie długie tytuły?!). Zamysł na fabuły obu książek był dość podobny. Podobne są też początkowe podejścia męskiej połowy bohaterów do pomysłu dziewczyn. Każda z historii jednak została poprowadzona inaczej, przez to obie historie są zupełnie inne. No bo bohaterowie są nieporównywalni.
Skoro już przy bohaterach jesteśmy. Ella jest nieustępliwa, potrafi o siebie zadbać i jest przy tym ostra jak brzytwa. Jonasz natomiast jest typem, który potrafi zawrócić w głowie nie jednej dziewczynie. Arogancki zawadiaka z zawyżonym mniemaniem o sobie. Nadrabia byciem przystojnym. Razem stanowią wysoce wybuchową parę. Ich wspólne przygody nie jeden raz rozśmieszą, wzruszą, spowodują szybsze bicie serca czy rumieńce na policzkach. Oj, działo się!
Co mi się jeszcze podobało? Styl pisania autorki. Podobało mi się wplatanie angielskich słówek. Przez to język bohaterów nie był sztuczny. Do tego styl był lekki, iskrzący humorem i ciętym językiem. Idealnie pasował do książki. Dzięki temu pochłaniało się ją w ekspresowym tempie. Nadaje się idealnie na oderwanie się na chwilę od rzeczywistości.
Jednocześnie „TNJDDLS” nie jest książką głupią. Nie powieścią, którą czyta się bezmyślnie. Autorka przemyciła kilka ważnych tematów. Zdrada, samotność, brak wsparcia ze strony rodziców. Za to należą się dodatkowe brawa dla autorki, bo dzięki temu książka nie jest do przeczytania i szybkiego zapomnienia.
No i jeszcze końcówka... Tak się nie robi! Nie można zostawiać tak czytelników bez odpowiedzi. Nieczyste zagranie. Niestety działa, bo mnie już teraz ciągnie do przeczytania kolejnej części. Ale nieładnie tak kończyć książkę w takim momencie!
No więc? Jeśli potrzebujecie czegoś lżejszego, ale jednocześnie nie głupiego, czytajcie. Jeśli kochacie „DWCKK”, czytajcie. Jeśli kochacie młodzieżówki, czytajcie. I, do diabła, zakochajcie się w tej serii!