Komodo recenzja

Matka pięcioletnich bliźniaków po raz pierwszy od dziesięciu lat ma możliwość wyjechać na tygodniowy urlop. Dostaje zaproszenie od przez długie lata niewidzianego brata Roya i razem z matką lecą do Indonezji, na jedną z wysp Parku Narodowego Komodo. Dzięki bratu może wrócić do pasji z młodości, czyli do nurkowania. Jednak już pierwsze spotkanie z główną bohaterką i narratorką powieści Tracy nie wróży nic dobrego. Spotykamy kobietę przepełnioną złością i agresją, nad którą nie jest w stanie zapanować. Pierwsze spotkanie rodzinne powoduje, że nie potrafię pojąć naszej bohaterki. Z jednej strony ma pretensję, że matka po latach niewidzenia syna przytula się do niego, ale gdy matka próbuje ją przytulić, też jej to nie odpowiada. Tracy zresztą ma pretensje i obwinia całe otoczenie, ale głównie mężczyzn za swoje wybory. Nie potrafi się pogodzić z wyborami innych członków rodziny. Jedyne wytchnienie, chociaż też częściowe dają jej chwile spędzone po wodą. Jednak ta ilość nagromadzonej agresji musi doprowadzić do tragedii. Nie potrafi wytłumaczyć swojego zachowania. Nawet wtedy nie poczuwa się do winy, ale wini wszystkich dookoła, że odsunęli się od niej. Musi wrócić do domu, do piekła swojego codziennego życia, jak je odbiera. Czy i tam doprowadzi do tragedii?

Pierwsza część powieści napisana została na zasadzie kontrastu. Wspaniałe opisy świata podwodnego, wypełnionego spokojem, gdzie nawet rekiny są przyjazne, przeciwstawia świat na powierzchni, gdzie jedynym rekinem żadnym krwi jest właśnie Tracy. Końcówka powieści to już wyłącznie piekło, tak właśnie odbiera swoje codzienne życie Tracy.

Tołstoj napisał w „Annie Kareninie”, że każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój własny sposób. Właśnie taką nieszczęśliwą rodzinę przedstawia nam autor. Nie wiemy, dlaczego ojciec Tracy opuścił rodzinę, a później popełnił samobójstwo, ale to wydarzenie według Tracy miało wpływ na jej późniejsze wybory. Wybory te doprowadzają ją na skraj szaleństwa. Czy zakończenie powieści rozwiązuje jej problemy? Nie wierzę.

Interesujące jest w tej powieści zmiany napięcia i szybkości akcji. Jednak to typowa powieść obyczajowa, jedna z wielu podobnych powieści.

Powieść zaliczam do Wyzwania Czeskiego: „6. Czwarta książka autora wydana w Polsce”