Kobieta w fioletowej spódnicy recenzja

Seria z Żurawiem zawsze gwarantuje ciekawą lekturę i tak było i tym razem. Japońska pisarka Natsuko Imamura posiada na swoim koncie kilka nagród literackich za swoje książki. „Kobieta w Fioletowej Spódnicy” została wyróżniona najbardziej prestiżową nagrodą dla nowych autorów w Japonii – Nagrodą im. Akutagawy. Cieszę się, że mogłam przeczytać tę książkę, gdyż od lat lubię literaturę japońską. Często są to krótkie i proste opowieści z życia wzięte, ale niosą w sobie olbrzymi ładunek emocjonalny i dotykają ważnych problemów. Pomimo że powieść jest zanurzona w kulturze i stylu życia Japonii, poruszany przez autorkę problem jest uniwersalny. Samotność i nieumiejętność nawiązania więzi z innymi ludźmi dotyka ludzi na całym świecie, a czasami prowadzi do patologii.

Autorka przedstawia nam dwie bohaterki, każda z nich inaczej radzi sobie ze swą samotnością. Ciekawym zabiegiem autorki jest to, że właściwie nie poznajemy imion i nazwisk bohaterek, a określane są przez elementy swojego stroju, jakby dotyczyło to całej grupy kobiet, a nie pojedynczej osoby. Akcja powieści toczy się w nieznanym mieście, nie znamy wieku naszych bohaterek, tak jakby najważniejszy był sposób ich życia i widzenia świata. Jedną z bohaterek jest „Kobieta w Fioletowej Spódnicy”, a drugą „Kobieta w Żółtym Kardiganie”, jakby przez jaskrawe części garderoby starały się być dostrzeżone w tłumie. Interesującym zabiegiem jest sam tytuł powieści, gdyż narratorką powieści i jej bohaterką jest „Kobieta z Żółtym Kardiganie”, natomiast „ Kobietę w Fioletowej Spódnicy” poznajemy tylko z relacji tej pierwszej i do końca nie jesteśmy pewni, czy wnioski wyciągane z jej zachowania są prawdziwe. „Kamizelka” uważa, że jej nikt nie zauważa, natomiast wszyscy zauważają „Spódnicę”. Nie wiemy, czy samotność i sposób życia „Spódnicy” jest jej świadomym wyborem. „Kardigan” jest bardzo samotną kobietą, niepotrafiącą nawiązać kontaktu z innymi ludźmi. Prowadzi smutne, puste i bezcelowe życie, jednak ponad wszystko pragnie nawiązać z kimś bliższe relacje. Jej wybór pada na kobietę w „Spódnicy”. Zaczyna ją obserwować, a wręcz śledzić. Jednak to jej nie wystarcza, zaczyna próbować wpływać na jej życie, a wręcz nim kierować. Do czego to doprowadzi? Zakończenie jest naprawdę zaskakujące. Tak zwani „zwykli ludzie”, kobiety i mężczyźni, na tle naszych bohaterek zachowują się jeszcze gorzej.

Czy jest to thriller psychologiczny? Według mnie tak. Pomimo braku drastycznych scen, a akcja rozwija się dość powoli, jednak z coraz większym przerażeniem zadajemy sobie pytanie, do czego jeszcze posunie się „Kardigan”, aby zbliżyć się do „Spódnicy”, i jak będzie chciała wpłynąć na jej życie. Czy „Kardigan” jest stalkerką?

Książka, która zapada w pamięć i jeszcze przez długi czas w nas żyje i zadajemy sobie pytania o motywacje głównej bohaterki, jakim jest człowiekiem. Czy jej zachowanie jest normalne, a może to objawy choroby psychicznej?