Zimowy ogród recenzja

Hannah, tym razem również postawiła na kobiecy aspekt swej historii. Głównymi bohaterkami są trzy kobiety: Meredith, Nina i ich matka Anja. Z początku każda z nich wydaje się inna, jednak z czasem, poznając ich lepiej, dostrzegamy podobieństwa: to jak wszystkie trzy są pokiereszowane, zagubione i czują się niekochane, chociaż tak bardzo pragną znaleźć to uczucie w sobie. By wzajemnie się zrozumieć, wyruszą na Alaskę. To właśnie tam, dokończy opowieść ich nieustępliwa i oziębła matka.

„Zimowy ogród” to mało-dynamiczna historia rodzinna z dramatycznie ukazaną historią jednej z bohaterek w tle. Hannah przez większość czasu zanudza nas historiami córek, które magluje na nowo, ukazując je w innym świetle, licząc na to, że czytelnik się nie połapie.
Przez całą powieść przerabiamy nadchodzący rozpad małżeństwa, który i tak wiemy czym się zakończy; oraz zachowanie rzekomo spontanicznej, ale mało-życiowej córeczki, która też nas jakoś niczym nie zaskakuje. Wszystkich losy kończą się bardzo przewidywalnie.
Jedynym i najciekawszym wątkiem jest opowieść matki o Leningradzie. Z początku bajeczka, którą słyszały jako dzieci, z czasem nabiera coraz więcej szczegółów i faktów. Wkrótce mają odkryć prawdę o ich rodzicielce.

Tę powieść nie uratował: dramat dorastających córek bez ich matki (kiepsko ukazany), obraz uwielbianej przeze mnie Alaski (który został kompletnie spłycony), czy bajeczka dla dzieci. Tę historię uratował realizm zdarzeń podczas II wojny światowej i tym, co działo się za czasów panowania Stalina. Głód, nędza, cierpienie, marazm życia po śmierci bliskich – ten morał, jaki dostrzegamy, wgłębiając się w lekturę.

Zakończenie, chociaż dość zaskakujące – jak dla mnie – kompletnie oderwane od tej fikcyjnej opowiastki, którą udało się stworzyć autorce. Hannah miała swoją wizję finalizacji tej historii, która do mnie w ogóle nie trafiła.

„(...) Może tak właśnie miało być, tak czasem toczą się ludzkie losy i układa życie. Są w nim bowiem i radość i smutek, a sztuka polega na tym, by przeżyć jedno i drugie lecz mocniej trzymać się radości.”