W nawiedzonym zamczysku recenzja

Spieszę podkreślić, że porównania "W nawiedzonym zamczysku" do powieści Sienkiewicza uważam za niezbyt szczęśliwe. Owszem, to książka o czasach szlacheckich, ale mam wrażenie, że zdecydowanie mniej w niej historii, a opisów z pól bitew jak na lekarstwo. Główny akcent położony został na wywołanie dreszczyku, powodem którego są skomplikowane losy bohaterów i okoliczności, w których muszą zmierzyć się z przeciwnościami.

Bardzo mi się podoba, że podobno w tej książce zaczytywali się ludzie żyjący w dwudziestoleciu międzywojennym. Podczas lektury - można się więc przenieść nie tylko w czasy Polski szlacheckiej, ale i międzywojnia, kiedy to powieść tak bardzo się podobała...

Podoba mi się opis Kupały. Podoba mi się opis zamku (częściowo w ruinie, z obowiązkowymi bluszczami i powojami). Podoba mi się opis walki z watahą wilków zimową porą... Czytając ten ostatni, naprawdę cieszyłam się, że nigdy nie musiałam jechać saniami przez zimową noc, w czasach, kiedy wygłodzone wilki atakowały konie i ludzi.

Podobają mi się też bohaterowie. Walek, który pełni tu rolę "jurodiwego", niezwykłego chłopca, ni to obłąkanego, ni to mędrca o przebogatym życiu wewnętrznym. Morta - demoniczna, czarnowłosa dziewczyna (autor chyba dla podkreślenia ognistości temperamentu, stroi ją podczas kupały w wianek z maków - jakby nie wiedział, że wystarczy zerwać ten kwiat by momentalnie stracił płatki). Ale i Hania - przeciwieństwo Morty - jasnowłose dziewczę o złotym sercu. O ile podobno gwarancją powodzenia powieści jest umieszczenie w niej jednej panny na wydaniu - tu (w przypadku dwóch) robi się naprawdę ciekawie. Polubiłam też rotmistrza Kazimierza - 25-letniego bohatera, który znalazł się w sytuacji nie do pozazdroszczenia...

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl