Ania z Wyspy Księcia Edwarda recenzja

„Wdzięczna Ci jestem za to, że w mym życiu,
Było mi dane poznać smak miłości.
Dziękuję szczerze, że ją w sercu czuję,
Mimo że kocham Cię bez wzajemności.
I dla miłości poświęcam swe życie,
Mimo iż tyle przynosi cierpienia,
Bo choć nie zaznam słodkiego spełnienia,
To kochać będę Cię skrycie.”

Niespełniona miłość, cudzołóstwo, morderstwo, duchy oraz choroby psychiczne… - to tylko przykłady ze zbioru opowiadań Lucy Maud Montgomery. Autorka popularnej serii o „Ani z Zielonego Wzgórza” ukazuje nam swoje nowe oblicze.

W książce jesteśmy świadkami wydarzeń mieszkańców Glen St.Mary i państwa Blythe. Akcja jest podzielona na dwie części: przed wojną i po jej zakończeniu. Żałoba, z jaką się zmagają na zawsze odmienia losy tej rodziny. Dla ukojenia bólu Ania czytuje bliskim, zarówno swoje wiersze, jak i jej zmarłego syna. W kolejnych opowiadaniach dowiemy się, także o losach wnuków Gilberta i Ani, którzy szykują się na drugą wojnę światową. Nadzieja umiera, nie ma lepszego widoku na przyszłość.

Cała książka jest utrzymana w smutnym tonie. Między wierszami można wyczytać z niej rozpacz; i chociaż autorka starała się nadać jej również pozytywny aspekt, to w znacznej mierze przebija z niej smutek.

Dzięki panu Benjaminie Lefebvre, dowiedziałam się więcej o smutnym żywocie Montgomery; depresji i prawdopodobnym samobójstwie. Lucy żyła w latach toczących się dwóch wojen, to co przeżyła mocno odbiło się na jej stanie psychicznym: ciężkie dzieciństwo, problemy z mężem i wydawcami. Pomimo, iż wcześniej ceniłam sobie pisarkę za pogodę ducha, to dzięki tej opublikowanej, tak późno w całości książce, jeszcze mocniej darzę szacunkiem Montgomery.