Ania z Wyspy Księcia Edwarda recenzja

Tyle lat wielbiciele Ani czekali na, publikowany już wcześniej, ale w bardzo okrojonej wersji , dziewiąty tom zawiłych losów dorosłej Ani. Niektóre źródła donoszą, że ostatni tom był jednym z powodów śmierci Lucy Maud Montgomery. Istnieją przekonania iż, kanadyjska pisarka popełniła samobójstwo. Być może uzmysłowiła sobie, że zamknięcie cyklu o Ani jest także zakończeniem jej żywota. Cierpiała przecież na wiele schorzeń psychicznych w tym depresję. Co było powodem jej zgonu? Tego chyba nie dowiemy się nigdy. Istnieje na ten temat tak wiele teorii. Czytelnicy zapamiętali ją jako znakomitą pisarkę, ciepłą i przekazującą w swoich powieściach wiele radości i mądrości życiowych.

Tak bardzo brakowało mi klimatu rodem z „zielonych wzgórz”. Przygody Ani towarzyszyły mi przez całe dzieciństwo. Niestety książka nie jest w całości poświęcona dalszym losom Ani i Gilberta. Ich perypetie przewijają się przez całą książkę, jednakże nie są one głównym jej tematem. Zabrakło mi także typowej dla tego cyklu sielanki, nastroju leniwej, słonecznej niedzieli. Montgomery często pisze o przemijaniu, porusza trudne i bolesne tematy. (Czy było to spowodowane jej stanem psychicznym?) Ukazuje prawdziwe życie ze wszystkimi zgryzotami i gorzkimi doświadczeniami. Czytelnicy żegnają się z postacią Waltera, który pozostawił po sobie niewypowiedzianą żałobę wśród mieszkańców Złotego Brzegu. Stąd w książce jego liczne poematy, doprowadzające do wzruszeń i literackich uniesień.

Opowiadania dotyczą bliższych i dalszych sąsiadów i znajomych pary. W ich rozmowach często nawiązują do postaci Ani. Wiemy, że jest już w średnim wieku i cieszy się niezachwianą opinią wśród społeczeństwa. „Spełnione marzenia”, bo taki był tytuł okrojonej wersji książki, idealnie oddaje sens opowiadań. Są oczywiście ludzkie dramaty, śmierć i bolesne prawdy, ale większość przeżywa także radosne chwile – narodziny, wesela, uczty. Wydaje mi się, że jest to całkiem udane i przemyślane pożegnanie się z cyklem. Momentami odniosłam wrażenie, że jest to rachunek sumienia autorki.

Ten kto liczy na wzruszające spotkanie po latach z postacią Ani i jej rodziną, nieco się zawiedzie. Ten dla którego liczy się styl pisarki, będzie kontemplował każde zdanie kawałek po kawałeczku