Niedźwiedź i pianino recenzja

Zastanawiamy się jak zachęcić dzieci do zabaw np. z instrumentami, aby zaszczepić w nich pasję, a tu mamy rozwiązanie poprzez codzienne podsuwanie danego instrumentu do zabawy, aż w końcu dziecko samo je odkryje, powoli, po swojemu jak nasz książkowy niedźwiadek.

Na leśnej polanie niedźwiedź znalazł „dziwna rzecz wydała straszny dźwięk”, zainteresowała go tak, że każdego dnia wracał, spowodowało to, że minęły „miesiące i lata, aż w końcu…” dorósł „mały niedźwiadek zmienił się w wielkiego, silnego niedźwiedzia”. Zaczął dostrzegać piękno w dźwiękach przez tyle lat czuł, że „naprawdę był szczęśliwy”. Jak my czytając książkę. Dźwięki pozwalały mu przenosić się do „dalekich krain jak ze snu”.

Po jakimś czasie zdobył nawet swoich widzów, którzy zbierali się tłumnie „każdego wieczoru” na niezwykłą polanę, aby usłyszeć jak gra. Niedźwiedź chciał jednak poznać świat i usłyszeć inne dźwięki i jeszcze lepiej grać. Nadarzyła się ku temu okazja, bo niespodziewanie przechodzili obok polany ludzie. Opuścił swoją polanę, swój dom by wyruszyć w wielki świat w niezwykłą przygodę.

Pisano o nim wszędzie gdzie pisać było można. Zdobył sławę i wszystko, o czym marzył. Ale czy czuł się tak samo szczęśliwy jak na początku?

Przepiękna książka, która zasłużenie została nagrodzona w 2016 roku Weterstone`s Children`s Book Prize w kategorii najlepsze ilustracje, bo są naprawdę piękne. Literki dość spore dla dzieci uczących się czytać, a dla najmłodszych, aby opowiadać poszczególne obrazki i dopowiadać toczącą się historię niedźwiedzia.

Książka opowiada o pasji do muzyki, marzeniach o wielkim mieście, graniu na największych scenach oraz wielkiej przyjaźni i tęsknocie za rodzinnym domem.

Wzruszających momentów również nie brakuje chociażby patrząc na to co, niedźwiedziowi przygotowali przyjaciele. „Nikt o nim nie zapomniał!”, a mnie się łezka na oku pojawiła i się wzruszyłam, przeszły mnie również dreszcze, ale nie powiem Wam nic więcej. Sami się przekonajcie! Książkę serdecznie polecam dzieciom do lat 9.