Diabolika recenzja

„Obserwowałaś kiedyś tygrysa? Prawdziwe tygrysy to same mięśnie i ścięgna, mają szczęki tak mocne, że mogłyby przegryźć najsilniejszego z ludzi, a jednak gdy widzisz, jak się skradają, jak polują, sama ich siła sprawia, że mają więcej gracji niż najpiękniejsze spośród najdelikatniejszych stworzeń.”

To opowieść o Nemezis, która wygląda jak dziewczyna i zachowuje się jak dziewczyna. Jednak w rzeczywistości nią nie jest – jest diaboliką. Ludzie stworzyli diaboliki do ochrony związanej z nią osoby. Nie ma w nich żadnych emocji, jakiegokolwiek empatii, a jedynie siła i okrucieństwo.

Nemezis jest diaboliką Sydonii, córki senatora von Imperian, który nie podziela poglądów cesarza. Obydwie bardzo szybko znajdują nić porozumienia.

Niestety cesarz wydaje dekret by usunąć wszystkie diaboliki. Senator bojąc się o życie swojej córki nie poddaje się temu dekretowi i ukrywa Nemezis. Cesarz chcąc się zemścić na senatorze za nieposłuszeństwo wzywa do pałacu Sydonie. Rodzice chcąc ją chronić uczą Nemezis jak zachowuje się człowiek, jak powinna mówić, upodabniają ją do córki i wysyłają do pałacu jako Sydonie.

W pałacu okazuje się, że Nemezis ma w sobie więcej uczuć niż powinna mieć diaboliką: jest wrażliwa na ból innych, odczuwa stratę po śmierci Sydonii, zakochuje się.

Podoba mi się, że głównym narratorem jest sama Nemezis, dzięki temu mnie musimy domyślać się co czuje, bo sama nam to „mówi”. Dzieli się z nami swoimi przemyśleniami.

Książka przekazuje nam dwa oblicza Nemezis: jej pierwotne, dzikie, silne i brutalne oraz to ludzkie, delikatne i emocjonalne. Sama bohaterka jest tym zaskoczona. 

Miałam problem z przebrnięciem przez niektóre opisy w książce, ale ogólnie jest ona ciekawa i godna polecenia.