Złota klatka recenzja

Życie Faye przypomina bajkę. Ma przystojnego i zamożnego męża Jacka, cudowną córeczkę i piękny dom. Na co dzień nosi ubrania największych domów mody, zaś sama nie musi martwić się o pracę. Cały swój czas poświęca przyklaskiwaniu wiecznie niezadowolonemu mężulkowi. Wszystko się zmienia, gdy z nieudanej wycieczki wraca niezapowiedziana wcześniej do domu.

Powieść można podzielić na trzy części, w której są również poprzeplatane wątki z przeszłości.
W pierwszej odsłonie, kobieta lamentuje nad swoim małżeństwem, znosi podłe zachowanie Jacka, użala się nad sobą, jednocześnie przekonując siebie, że jest najsilniejszą kobietą na świecie. Jest to żałosne, ale tak to przedstawia Lackberg. Przyznam, że już po krótkim czasie miałam serdecznie dość tej kobiety, jej bezwzględności a jednocześnie zidiociałego zachowania.
W kolejnych częściach powieści autorka odsłania przed nami zupełnie inny obraz bohaterki. Stara się, aby jej przekaz był jasny: mężczyźni to słabeusze, a kobiety to urodzone wojowniczki.

Historia jest przewidywalna, mało oryginalna i lekko seksistowska, zaś bohaterowie jedno-szablonowi. „Thriller psychologiczny”, który nagłówkami aż walił po oczach, w istocie stał się iluzją. Erotyk w pięknym opakowaniu z rewelacyjną reklamą i nazwiskiem „Królowej Szwedzkiego Kryminału” – jak ją nazywają. Ciężko mi było w tym bełkocie dopatrzyć się czegoś pozytywnego. Rozczarowanie na całej linii. „Złota klatka” – to jak do tej pory najgorsza powieść Lackberg.