Ptakoterapia. Jak przyroda uratowała mi życie recenzja

Współczesne podejście do chorób psychicznych, takich jak depresja, bardzo dobrze obrazuje wstęp do tej książki. Wstęp, który mną wstrząsnął ze względu na swoją trafność i który pozwalam sobie wobec tego zacytować w sporym fragmencie:

Depresja

Jeśli ktoś z Was kiedyś przeżywał epizod depresyjny, to pewnie usłyszał, że ,,nie ma powodu się smucić'', ,,inni mają gorzej'' albo ,,trzeba wyjść z domu, a nie tylko siedzieć przed komputerem''. Tymczasem szacuje się, że na całym świecie około 350 milionów osób cierpi z powodu tej choroby. W Polsce 4 miliony. I mówimy tu tylko o osobach zdiagnozowanych.

Joe Harkness był jedną z tych osób. I chociaż możemy się domyślać, że miał całkiem solidne wsparcie w swojej partnerce - to nie wystarczyło, żeby poczuł się lepiej. Musiał przejść załamanie psychiczne, żeby odkryć ptaki i ich terapeutyczną moc o której pisze.


Ptaki

Te latające i piękne stworzenia zajmują w książce naprawdę wiele miejsca - i jeśli tylko interesujecie się nimi choć trochę, to opowieści snute przez Harknessa na ich temat sprawią Wam niemałą przyjemność. To będą spokojne podróże po wiejskim Norfolk, to będzie szron chrzęszczący pod butami, światło odbijające się na tafli jeziora i ptak brodzący w płytkiej wodzie w poszukiwaniu smakowitej ryby. To będzie zapis absolutnego, prawdziwego zachwytu przyrodą - wspaniały opis stanu uważności, w który możemy wpaść, nakierowania na to, co jest tu i teraz.


Siła przyrody

Hipoterapia, dogoterapia, felinoterapia, shirin-yoku, alpakoterapia i ptakoterapia są tak naprawdę różnymi odsłonami tego samego faktu: tego, że przyroda ma na nas naprawdę terapeutyczny wpływ. Czy będzie to chodzenie na długie spacery z psem, czy będzie to głaskanie kota albo leżenie na końskim grzbiecie; czy będzie to siedzenie na brzegu stawu w mglisty, jesienny poranek czy zwykła balkonowa obserwacja liści poruszanych przez wiatr – będzie to to samo.

Jako ludzie nie jesteśmy stworzeni do życia w miejskiej betonowej dżungli i wiemy to, mniej lub bardziej, świadomie. Dlatego zieleń nas uspokaja, dlatego czujemy podziw dla przyrody i otaczającego nas świata, dlatego mówimy o ,,rzuceniu wszystkiego i ucieczce w Bieszczady''.

Potrzeba jedności ze środowiskiem naturalnym, uczestniczenia w nim i dania mu czegoś od siebie jest dla nas bardzo ważna. Jak zauważył w pewnym momencie Harkness: ,,odwdzięczenie się naturze może sprawić ogromną przyjemność''. I to niezależnie od formy, jaką to odwdzięczanie się przyjmie – czy będzie to karmienie dzikich ptaków, czy będą to poidełka dla pszczół i łączki kwietne wysiane w balkonowych donicach.

,,Ptakoterapia'' jest bardzo osobistą historią, ale tak naprawdę nie mogłaby być inna. To książka, która opowiada o długiej i inspirującej podróży, którą przebył autor. I wbrew temu, co możecie pomyśleć nie jest to opowieść ciężka i mroczna, chociaż miewa takie momenty. To historia pełna nadziei i świergotu ptaków.

Jeśli więc zastanawiacie się, co może (i czy coś w ogóle) Wam dać obserwacja podwórkowych kawek albo wron siwych – nie wahajcie się i sięgajcie po ,,Ptakoterapię''. A jeśli nie zastanawiacie się, bo już to wiecie, to ta książka i tak powinna Wam się spodobać.

*książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl