Defekt pamięci recenzja

Krzysztofa Bieleckiego można nazwać autorem młodego pokolenia, który swoje książki wydaje na „własną rękę”. Miałam już przyjemność zapoznać się z jego twórczością podczas czytania książki „Raz na kilkaset lat”, która jest zapiskami z podróży autora po Chinach. Po „Defekt pamięci” sięgnęłam więc z ciekawością. Powieść tę określiłabym jako obyczajową z elementami fantastyki.

Cała historia rozpoczyna się, kiedy główny bohater Kool Autobee znajduje na szafce kartkę ze słowami „Musisz napisać dwie strony tekstu”, która następnie szybko znika. Następnego dnia rozpoczyna się seria wypadków i awarii. Mężczyzna zaczyna podejrzewać, że wydarzenia te są związane z nim i tajemniczą informacją sprzed kilku dni. Okazuje się, że musi się on wywiązać z zadania napisania codziennie dwustronicowego tekstu, inaczej jego Motywator przystępuje do działania, co skutkuje jakimś nieszczęśliwym zdarzeniem.

Podczas poszukiwania odpowiedzi na pytania, które kłębią się w jego głowie, poznaje innych Piszących, którzy, tak jak on, muszą napisać kilka, kilkanaście, a czasami nawet kilkadziesiąt stron tekstu dziennie. Są to barwne postacie, które zapadają nam w pamięć. W ich przypadku również działają Motywatory, jedne są dobre, inne złe. Tych drugich jednakże jest zdecydowanie więcej. Chcąc zakończyć ten dziwny rytuał, który dotyczy wielu ludzi, Kool Autobee wstępuje do Ruchu Oporu. Czy uda mu się zaprzestać pisania i zdetronizować Motywatory? Czy jego pomysły mają możliwość zostać zrealizowane? Po co potrzebny mu człowiek jedzący skręty lub ten o srebrnej skórze? Odpowiedzi oczywiście znajdują się na kartach powieści, a odnalezienie ich sprawi nam wiele frajdy.

Książka zawiera wiele ciekawych i pokręconych pomysłów. Pomimo tego, że akcja sprawia wrażenie dość statycznej, nie odczuwamy dłużyzny, z ciekawością przewracamy kartki zastanawiając się, co nas nieprzewidzianego spotka. Zastosowanie nietypowych imion i nazwisk sprawiało mi lekki problem z ich zapamiętaniem. Wiem co kto robi, natomiast przypomnienie sobie jego imienia graniczy z cudem.

W pewnym momencie zaczęłam odczuwać dyskomfort spowodowanym, nagłą zmianą sposobu wysławiania się głównego bohatera, a mianowicie zaczął notorycznie i dość ostro przeklinać. Zwróciłam na to uwagę, ponieważ na początku książki nie było stosowane takie słownictwo, potem przez pewien czas nastąpiła wspomniana zmiana, która po jakimś czasie ustąpiła. Po przeczytaniu całości stwierdzam, że mógł to być celowy zamysł autora. Powody takiej konkluzji poznacie po zapoznaniu się z książką.

Pozycję tę mogę określić jednym słowem: „mistrzostwo”. Jest to rewelacyjnie napisana książka, podczas czytania której nie wiemy co się stanie dalej, znajdujemy się w ciągłym stanie niepewności. Nawet kiedy zbliżmy się do końca, przez cały czas oczekując na jakiś zaskakujący zwrot akcji – nie zawiedziemy się.

Książkę polecam zdecydowanie wszystkim. Wydaje mi się, że trafi do różnych grup, o różnych gustach, a wszystko dlatego, że nie jest tendencyjna. Naprawdę warto poświęcić jej swój czas.