Africanus. Syn konsula recenzja

Rzym. Centrum starożytnego świata. Wydawało się, że nikt nie może zagrozić jego potędze. Jednak na wysokości tego zadania stanął kartagiński wróg- Hannibal. Oprócz taktyk wojennych i zmagań politycznych stykamy się z kulturą i obyczajami ówczesnych ludzi.

Na początku poznajemy Scypionów- rodzinę rzymskiego konsula. Myślę, że czytelnik szczególną więź utrzymuje z młodym Publiuszem- synem konsula. Widzimy jak dorasta, trafia na pierwszą bitwę. W całą historię zręcznie powplatano wątki nawiązujące do obyczajów Rzymian. Niestety, na końcu książki, zbytnio odchodzimy od reguły- stopniowo „tracimy kontakt” ze Scypionami.

Dech mi w piersiach zapierało jak czytałam o podstępach podczas bitew. Cieszę się również, że nie narzucono czytelnikowi dat. Były zręcznie powplatane na początku rozdziałów w idealnych proporcjach. Dzięki temu nie odwracały uwagi od samej fabuły, w której momentami robiło się naprawdę gorąco.

Czemu nie mogą tak wyglądać lekcje historii? Poznajemy je tak naprawdę z punktu widzenia przeciętnego historyka. Nie zdajemy sobie nawet sprawy, że historię tworzyły tysiące ludzi, a z bitwami, których dat uczymy się na pamięć, połączone są dzieje tysięcy ludzi: dowódców, jak i zwykłych żołnierzy.

Podsumowując książkę uważam za średnią. Plusem powieści jest to, że nie zawierała surowych opisów bitew, czy sporów politycznych. Mam wrażenie, jakby szczególny nacisk kładziono na skryty charakter Hannibala, który swą strategią wzbudza podziw. Z kolei minusem jest, jak już wspomniałam, oddalenie się od bohaterów, z którymi zostaliśmy „powiązani” na początku. Książka pokazuje nam, byśmy nie chełpili się zwycięstwem jeszcze przed bitwą. Zdajemy sobie też sprawę, że historia, szczególnie ta odległa, nie zawsze jest taka, jak ją postrzegamy, a zetknięcie się z realiami sprzed wielu wielu lat to niezwykła przygoda.