Cela numer 17 recenzja

Kolejna powieść Dominika Dana trzyma poziom poprzedniczek, oferując całkiem sporą dawkę niezłej rozrywki. Słowacki pisarz za każdym razem w jakiś sposób zaskakuje czytelnika, jeśli nie samą intrygą, to przynajmniej ciekawym tłem kryminalno - obyczajowym - widać, że autorowi pomysłów nie brakuje (czasami gorzej z wykonaniem, ale o tym na koniec), nie inaczej jest w Celi numer 17. 
 
 Cela składa się z trzech części. Pierwsza i zarazem najlepsza, to opowieść Kamila - profesora matematyki, skazanego za zabójstwo żony na 13 lat więzienia. Kamil pod celą spisał historię swojego życia, wspomnienia o wydarzeniach, które doprowadziły go tam gdzie jest i wątpliwe uroki więziennego życia i muszę przyznać, że jest to dobra, mocna lektura. 
 Durga część, w sumie zbędny zapychacz, to historyjka kryminalna o Krauzie i jego ekipie zupełnie nie powiązana ani z tym co przed nią, ani z tym co po niej - nic nie wnosi do akcji, nie rozwija jej - po prostu całkiem przyjemna strata papieru czy bajtów w moim przypadku, bo mam ebooka. 
 Część trzecia to już pełnoprawne śledztwo. Krauz, od znajomego klawisza, otrzymuje wspomniane w punkcie pierwszym zapiski i oczywiście sprawa pierdzącego w pasiak poczciwiny matematyka okazuje się tylko wierzchołkiem góry lodowej. Naszemu dzielnemu komisarzowi i jego nieustraszonej bandzie oryginałów przyjdzie się zmierzyć z większą intrygą niż początkowo zakładał, i na tym poprzestanę żeby nie psuć zabawy przyszłym czytelnikom. 
 
 Teraz słów parę o wykonaniu. Dan wirtuozem nie jest, bohaterowie są dość papierowi, część poświęcona Kamilowi to istna Zielona Mila w połączeniu z Symetrią, ale historia, jak to u Dana, w miarę trzyma się kupy, a brak literackich fajerwerków rekompensuje czytelnikowi przaśnym urokiem i takim poczuciem humoru.
 Gorzej, że według mnie tłumacz nie podołał, a redaktor, jeśli czytał przetłumaczony tekst (jeśli był), musiał mieć słabszy dzień (miesiąc? rok?), bo język powieści zgrzyta (jakieś związki frazeologiczne tłumaczone chyba za pomocą translatora, skróty myślowe itp. nie dawały mi spokoju i odbierały radość z lektury, do tego każde biuro, jest w książce nazywane kancelarią, ochroniarz nosi identyfikator na wisiorku, a kobieta wykonująca zawód sędziego to dla tłumacza/redaktora "sędzina" (wiem językoznawcy dopuszczają, tak jak dopuszczają "koszta" zamiast kosztów).
 
 Jeśli podobały się wam wcześniejsze powieści Dominika Dana, Cela numer 17, chociaż nie jest powieścią bez wad, nie jest nawet najlepszą powieścią Dana, to wciąga i pozwala się rozerwać, jeśli jednak miałby to być wasze pierwsze spotkanie ze słowackim pisarzem, to polecam "Czerwonego kapitana".