Koło graniaste recenzja

Jak zwykle stosik książek czekał na przeczytanie. Ale jak tylko listonosz przyniósł paczkę z dalszymi częściami sagi Barbary Rybałtowskiej rzuciłam wszystko w kąt. W tamtym momencie nic nie było ważniejsze niż poznanie dalszych losów Zosi i Kasi.
Trzeci tom powieści poprzedzony został bardzo osobistym wierszem, który Pani Barbara napisała ku czci swojej matki. Wiersz ten zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Wzruszenie ścisnęło mi gardło, a w oczach zakołysały się łzy. Książka opublikowana została w 2008 r., w roku, w którym zmarła mama autorki. To ona stała się pierwowzorem książkowej Zosi, to dla niej pisarka dedykowała swoje dzieło.
„Koło graniaste” zaczyna się w miejscu, w którym zakończony został poprzedni tom. Zosia jeszcze w Afryce wyszła ponownie za mąż za jednego z współmieszkańców osady. Po zakończeniu wojny postanowili wracać do kraju. Jednak powojenna rzeczywistość zaskakuje emigrantów wracających do Polski. Rodzina Rembiszó w za namową Teofila postanawia osiedlić się w Zamościu. Dla Zosi rozpoczyna się trudny okres. Wątpliwości nie dają jej spać. Kobieta nie jest pewna swoich uczuć do męża. Martwi się o przyszłość Kasi. Niepokoją ją kłopoty finansowe, szczególnie, że Teofil nie może znaleźć pracy, a Zosia pod sercem nosi tajemnicę, o której nie zdążyła jeszcze powiedzieć małżonkowi. Powoli wszystko zaczyna się układać. Rembiszowie dostają przydział na mieszkanie, Teofil znajduje pracę, a na świecie pojawia się malutka Ania. Kasia szaleje z radości. Miłość do siostrzyczki nadaje nowy sens jej życiu. Dziewczynka kontynuuje naukę rozpoczętą w Afryce. A ponieważ poszła do szkoły o dwa lata wcześniej, to również w Polsce trafia do klasy ze starszymi od siebie dziećmi. Niewinna i naiwna dziewczynka musi radzić sobie z koleżankami, które weszły już w trudny okres dojrzewania i traktują Kasię jak głupiutką smarkulę.
Życie Rembiszów zaczyna się układać. Jednak sytuacja w Polsce coraz bardziej się komplikuje. Pewnego dnia Teofil staje w obronie chłopców, którzy oskarżeni zostają o działania przeciwko władzy komunistycznej. Mężczyzna uważa, że wybryk chłopców to tylko szczeniacka, nieszkodliwa zabawa. Swoją opinię wygłasza publicznie. Tym samy ściąga na siebie ogromne kłopoty. Ku przerażeniu Zosi mąż zostaje aresztowany i zamknięty w areszcie. Z pomocą zrozpaczonej kobiecie przychodzi Tadeusz Brożyna - przystojny i uczynny adwokat, który zaczyna patrzeć na swoją klientkę w bardzo dwuznaczny sposób.
Akcja „Koła graniastego” obejmuje pierwsze powojenne lata życia w Polsce do roku 1953. Barbara Rybałtowska ponownie oddała pierwszoosobową narrację Zosi, dlatego też całość wydarzeń poznajemy z jej perspektywy. Ciekawym zabiegiem okazały się wprowadzone do powieści fragmenty pamiętnika Kasi, a nawet wierszyk napisany przez mamę i córkę na konkurs. Warto zwrócić uwagę na język powieści, gdyż autorka posługuje się przepiękną polszczyzną. Między innymi dlatego powieść czyta się z taką przyjemnością. Pani Rybałtowska w doskonały sposób opisała początki komunizmu w Polsce. Jestem za młoda, aby pamiętać tamte czasy, toteż powieść traktuje również jako swoistą lekcję historii polski ukazaną z perspektywy zwyczajnych obywateli.
Moja ulubioną bohaterką nadal pozostają Kasia. Dziewczyna wchodzi w okres dojrzewania i z naiwnego dziewczątka zmienia się w nastolatkę. Z zapartym tchem śledziłam jej szkolne przygody, nowe przyjaźnie, pierwszą miłość. Hart ducha obu bohaterek, ich optymizm i wewnętrzna dobroć zasługują na najwyższe uznanie. Nawet w najtrudniejszych chwilach Zosia patrzy w przyszłość z nadzieją. I choć nie wstydzi się łez, to jednak nie załamuje rąk i nie czeka biernie na dalszy rozwój wydarzeń. Polecam z całego serca tą ciepłą i pełną uroku powieść, a sama pędzę czytać kolejny tom sagi pt. „Mea Culpa”.