Żegnaj Afryko recenzja

Kolejna książka o losach Białej Masajki. Corinne wróciła do Szwajcarii. Stara sięwszystko poukładać na nowo.Ma pewność, że nie wróci do męża.Chce zacząć życie na nowo - mieszkanie, praca, nowa miłość, książka.

Te relacje z własnego życia poprzeplatane są losami pozostawionej w Afryce rodziny. Corinne ma kontakt z Jamesem - bratem Lketingi. Od niego wie o wojnie w kraju, o biedzie. Wie też o nowej żonie Lketingi, o jego przemianie - przestał pić.

Ta część nie jest już tak emocjonująca jak poprzednia. Jest ciekawa, ale jakaś taka sucha uczuciowo.Poprawna, ale nie porywająca. Czytanie o dalszych losach Corinne było dla mnie miłe. Nadal podziwiam jej odwagę, a także ambicję, zaciętość, wiarę w siebie. Jej dobre serce. Kobieta odpowiadała na każdą prośbę Jamesa o pieniądze. Prośby te strasznie mnie irytowały, no ale cóż.Corinne bardzo kochała swoją afrykańską rodzinę i nie potrafiła odmówić.

Jej życie stało się lepsze i spokojniejsze.Powoli odzyskiwała równowagę. Z biegiem czasu wie, że dobrze zrobiła, opuszczając Kenię.Również tak uważam.