Cierniowa ścieżka recenzja

Stara rezydencja otoczona mrocznym, ciemnym lasem. Rodzina, która pod fasadą normalności kryje straszliwe tajemnice. Kobieta, która złożyła obietnicę, konsekwencje której mogą być zabójcze... „Cierniowa ścieżka” A.G. Slatter to powieść utrzymana w stylistyce gotyckiej baśni, która zdobyła liczne nagrody literackie. Polska premiera już 26.03.2025. Powieść ukaże się nakładem wydawnictwa StoryLight / Insignis.

Asher Todd przybywa do domu państwa Morwood, gdzie podejmuję pracę jako guwernantka trójki ich dzieci. Nikt nie wie o tym, że ma niewielkie pojęcie o tego typu zajęciach. Za to doskonale radzi sobie z ziołami i... duchami. Przekraczając próg domostwa Morwoodów, Asher szybko przekonuje się, że wszyscy członkowie familii mają swoje tajemnice. Niektóre z nich są bardzo mroczne. Sama Asher zaś ma do wykonania zadanie. Bardzo niebezpieczne zadanie, które na zawsze odmieni życie tej rodziny. Pozornie sielankowy dom okazuje się zamieszkały przez wiele dziwnych stworzeń, a wypadki zachodzące w nim sugerują działanie groźnych sił... Czy Asher uda się dokonać tego, co przywiodło ją w te progi? Jakie sekrety Morwoodowie ukrywają za zamkniętymi drzwiami?

Trawa, w której słychać złowróżbne szelesty. Las, w którym czas zdaje się nie istnieć. Dom, w którym zamieszkała śmierć. Angela Slatter doskonale tworzy pełen napięcia klimat. Czytając „Cierniową ścieżkę” trudno oprzeć się wrażeniu, że za chwilę wydarzy się coś bardzo złego. Nie wiemy jednak z której strony nadciąga zło. Akcja powieści dzieje się w bliżej nieokreślonym czasie. Autorka bawi się motywami i kreśli bardzo ciekawy obraz świata po trosze magicznego, a po trosze realnego. Bardzo dobra konstrukcja i interesujący pomysł fabularny. To taka opowieść do której wrzucono dużo różnych, często skrajnie od siebie odmiennych wątków i to się świetnie skomponowało. Jest „Cierniowa ścieżka” swoistą baśnią. Jednak nie jest to baśń dla małych dzieci. Pełna złowieszczego napięcia, intryg i krwi - to fantastyczna powieść, w której naprawdę czujemy gotycki klimat. Slatter nie zapomina o detalach takich jak : skrzypienie podłóg, tajemnicze nocne odgłosy, portrety znikające ze ścian. I sama formuła tej powieści bardzo dobrze się broni. Jednakże autorka poszła jeszcze dalej. „Cierniowa ścieżka” to powieść zawierająca bardzo dużo elementów grozy, ale okraszona także świetnym humorem i odrobiną romansu. Bardzo ładnie to wszystko razem się uzupełnia. Czytelnik, który wkroczy do świata skreślonego ręką Slatter, nie zazna spokoju. Coraz to nowe wypadki i dziwne zdarzenia powodują mętlik w głowie. Co tak naprawdę się tutaj dzieje? Kto ma złe zamiary? I dlaczego wszyscy kłamią?

„Cierniowa ścieżka” jest doskonałą książką łączącą fantastykę i horror. Z lekką domieszką erotycznego napięcia. To także niepokojąca opowieść o odrzuceniu, dotkliwej samotności i pragnieniu bycia kochanym. Slatter stworzyła całkiem zgrabne postaci, które tworzą istną mieszankę wybuchową. Mimo tego, że wydaje nam się, że z każdą przeczytaną stroną, poznajemy ich coraz lepiej, to okazuje się, że nie jest to wcale takie oczywiste. Slatter potrafi budować klimat pełen dojmującego mroku, nieco przypominający senny majak. Jej bohaterowie mają wiele oblicz. Nikt z nich nie jest niewinny i bezinteresowny. Wszyscy oni mają swoje cele. Bardzo niepokojaca powieść. Pełna chłodu i z niezwykle umiejętnie stworzym tłem fabularnym. Świat, który pokazuje nam A.G.Slatter nie jest jednowymiarowy. Mieszają się tutaj legendy, mity, bajania. Nie zabraknie strachu przed wilkami, kobiet, które ukrywają swoje talenty bojąc się być osądzonymi jako wiedźmy i sługów kościoła siejących ponury terror. Wrzucenie „Cierniowej ścieżki” do worka zwanego Young Adult czyni tej książce sporą krzywdę. To rozrywka na wysokim poziomie. Zaskakująca, zdumiewająca realizmem fantastycznej kreacji i potrafiąca wzbudzić w odbiorcy nutę lęku. Autorka bardzo dobrze równoważy środki, którymi się posługuje. Nie przechyla tej historii ani w stronę fantastyki, ani romansu. Wątki miłosne są jedynie wzbogaceniem fabuły. Nie odgrywają dominującej roli i nie są irytujące.

Trudno określić, co jest najtraszniejsze w tej opowieści. Czy las wraz z jego niebezpiecznymi mieszkańcami, czy posiadłość Morwoodów, której mury pilnie strzegą sekretów, czy też sama rodzina, która chowa przed światem zewnętrzym swoją prawdziwą, okrutną twarz. Powieść sięgająca do korzeni. Inspirowana książkami Poego, Anne Rice, Mary Shelley. Ukryta pod płaszczykiem baśniowej fantastyki opowieść o pragnieniu wiecznej młodości, rozrachunkach z przeszłością, dążeniu do stania się dla kogoś obiektem największej miłości. Rewelacyjna powieść, która zasłużenie otrzymała kilka nagród. To powiew świeżości, którego ciągle tak bardzo brakuje we współczesnej literaturze. A.G. Slatter czerpiąc z klasyki jednocześnie burzy konwenanse gatunkowe, miesza style i w historię tak głęboko zakorzenioną w klasyce, potrafi tchnąć coś swojego. „Cierniowa ścieżka” zasługuje na to, by dołączyć ją do swojego księgozbioru. Takie powieści nie zdarzają się często. Kapitalna rozrywka i ukłon w stronę starych mistrzów. Diabeł gorąco poleca