Daleko, coraz bliżej recenzja

Alex Schulman "Daleko, coraz bliżej",

Trzej dorośli już bracia, którzy nie czują się zbytnio połączeni rodzinnymi więzami, wyruszają w podróż do swojej przeszłości na działkę nad jeziorem, na której będąc dziećmi, spędzali z rodzicami wakacje. Nie będzie to jednak zwykła wspomnieniowa wyprawa, ponieważ towarzyszy im w tej emocjonalnej podróży urna z prochami matki. Jej ostatnim życzeniem było powrócić nad jezioro w towarzystwie swoich synów. Czy uda im się wypełnić ostatnią wolę matki?

Opowiedziana w dwóch perspektywach czasowych, za pomocą wspomnieniowego powrotu do wydarzeń z przeszłości oraz ostatniej doby poprzedzającej przyjazd na miejsce historia, już od pierwszej sceny dziejącej się współcześnie pokazuje, że będziemy mieli do czynienia z historią, której geneza musiała być niezwykle traumatyczna, a która prawdopodobnie zaważyła na rodzinnych relacjach. Te natomiast odkrywane będą przez autora krok po kroku. W wielu miejscach niedopowiedziane, w innych natomiast próbujące zasygnalizować czytelnikowi tropy, którymi powinien podążać, żeby postarać się je zrozumieć.

A potem następuje jeszcze jedna scena już z przeszłości, w moim przekonaniu, niezwykle sugestywna i poruszająca, w której ojciec rodziny organizuje synom rozrywkę w postaci zawodów pływackich. Kiedy ją czytałam, przechodziły mnie dreszcze. I chociaż jest to opowieść, w której zdawałoby się, dzieje się niewiele, takich scen będzie jeszcze kilka.

"Daleko coraz bliżej" jest historią, w której "projekt rodzina" nie funkcjonuje do końca tak jak wszyscy by tego chcieli. A już na pewno nie dzieci. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda dobrze, gdzieś w głębi jednak postępuje powolny rozkład, każdy jest zostawiony samemu sobie. Nic jednak nie dzieje się bez przyczyny. Jakiej?

Autor opowiadając tę historię, stopniowo odkrywa przed czytelnikiem, jak zaburzone mogą być relacje rodzinne, w jaki sposób więzy, które powinny rodzinę spajać, nie tworzą z niej monolitu, a budują samotność. Najbardziej chyba porusza i boli, to co niewypowiedziane, ukryte głęboko w głowach braci i ich relacje z rodzicami.

Alexowi Schulmanowi udało się wykreować opowieść, w której rządzić będą emocje, pełną niedopowiedzeń, rwaną, w której czytelnik potraktowany zostanie jak pełnoprawny partner, uczestnik wydarzeń, a niespodziewane wydarzenia staną się przyczyną bolesnego nawarstwienia problemów rodzinnych, jednocześnie prowadząc do niespodziewanego finału. Bardzo udany szwedzki debiut w tłumaczeniu Ewy Wojciechowskiej.