Daleko, coraz bliżej recenzja

Literatura skandynawska ma to do siebie, że już po pierwszym zdaniu wpadasz po uszy. Przytłacza i dusi, czaruje niepowtarzalnym klimatem. Choć kojarzona głownie z kryminalną serią Camilli Läckberg czy powieściami z Mikaelem Blomkvistem i Lisbeth Salander, z roku na roku udowadnia, że autorzy sięgają też po inne formy.

Literatura skandynawska opowiada przede wszystkim o człowieku i o tym, co w sobie nosi. Szwedzki pisarz - Alex Schulman w swojej powieści „Daleko, coraz bliżej” przybliża historię trzech braci. Nils, Benjamin i Pierre po latach wracają do miejsca z dzieciństwa, by rozsypać prochy swojej zmarłej matki, zgodnie z jej wolą. Domek nad jeziorem pełen jest wspomnień, niekoniecznie tych dobrych. To swoista podróż w czasie. Każdy z nich inaczej reaguje – dystans, bliskość, rola obserwatora, koncentrowanie na własnych potrzebach.

Jakie tajemnice kryje domek nad jeziorem? Jakie wydarzenie poróżniło braci?

„Daleko, coraz bliżej” to taka powieść, gdzie od samego początku kumulowane są emocje. Czytelnik zdaje się tkwić na przysłowiowej bombie i tylko czeka, aż ona wybuchnie. Kolejne strony sprawiają, że czujemy się coraz bardziej zaniepokojeni. I tak będzie do samego finału. Na plan główny wysuwają się zawiłe rodzinne relacje i traumy. Przeplatana chronologia wymusza na czytelniku analizowanie i umieszczanie elementów układanki na swoim miejscu, a tym samym pozwala szerzej i z perspektywy spojrzeć na całą historię. To historia o tym ile mogą znaczyć niewypowiedziane słowa i duszone w sobie dawne urazy.

Proza Schulmana jest świeża, ale też dojrzała i przemyślana. Jednocześnie wyjątkowa i boleśnie prawdziwa. Historia braci nabrzmiała od ciężkich i trudnych emocji. Intymny obraz smutnych relacji. Uwagę czytelnika koncentruje na traumach i na tym jaki wpływ mają na wybory i decyzje. Nie będzie cukierkowo, nie będzie idealnie. Całość skłania do powrotów myślami do własnego dzieciństwa, do relacji z rodzicami.

Angażuje emocjonalnie i nie pozwala się oderwać. Czytajcie, warto!