Dzieciństwo w pasiakach recenzja

Gdyby ktoś kiedyś zapytał mnie, co myślę, kiedy słyszę słowo dzieciństwo, bez wahania odpowiedziałbym radość, szczęście i beztroska. Taki czas, kiedy nasze problemy niosą na swych barkach rodzice, a my tylko dokazujemy i dobrze się bawimy. Jednak gdzieś z tyłu głowy myślę o tych, którzy nie doświadczyli takich momentów. Żyją w strachu, ogromnym cierpieniu. Egzystują w miejscu, skąd nie ma ucieczki, a widmo wolności wydaje się odległym marzeniem. O takim obrazie marzył Bogdan Bartnikowski, którego dorastanie kształtowało Auschwitz.

Dzieciństwo w pasiakach to bardzo wymowny tytuł zawiera dwa słowa, które mówią wszystko. To właśnie za nimi kryje ból, cierpienie, niemieckie komendy i swąd pieców krematoryjnych. Za tą zbitką ukryte jest całe dzieciństwo Bogdana Bartnikowskiego, który do niemieckiego obozu trafił jako młody chłopiec. Choć w swoim młodym życiu widział już wiele, bo był łącznikiem w Powstaniu Warszawskim, to takiego czegoś jeszcze nie doświadczył. Jego uszy słyszały tylko esesmańskie krzyki, jego oczy spostrzegły bicie umierających współprowadzonych, ale jego dziecińce serce tęskniło za najbliższymi. Jednak w tym małym ciele zrodziło się pragnienie przetrwania. I choć miał momenty załamania, to postanowił walczyć i doczekać tej upragnionej wolności.

Książka Bartnikowskiego zaliczana jest do kanonu literatury obozowej. W tych krótkich wspomnieniach zawarte jest wszystko. Ogromna trwoga, lęk i poczucie bezradności. Opisy krótkie, choć mówiące wiele. Selekcje, eksperymenty medyczne, praca ponad ludzkie siły i głód. A to wszystko opowiedziane oczami dziecka. A można mówić o lepszym świadectwie tamtych dni?

Właśnie po takie książki powinniśmy sięgać, bo to w nich zawarta jest cała prawda o Auschwitz. Tak książka nie powstała na fali popularności literatury obozowej. Ona została spisana po wojnie, kiedy rana dopiero co się zasklepiała. Tylko czy da się o tym zapomnieć.

Dzieciństwo w pasiakach to książka niezwykła, którą każdy powinien przeczytać. Nie po to, aby ją odhaczyć, ale po to, by wyciągnąć z niej lekcje. Lekcje życia.