Dzieciństwo w pasiakach recenzja

„(…) po naszemu to znaczy, że jestem mały bandyta z Warszawy. I że nie mam imienia i nazwiska, bo teraz jestem więźniem numer 192731”.

               II woja światowa. Kto z nas nie czytał bądź nie słyszał o trudach i bólach owego okresu? Myślę, że każdy, kto choć trochę interesuje się otaczającym światem, wie, że czasy wojny i powstające wówczas obozy pracy – to ogromny ból, cierpienie i tragedie… Książka Bogdana Bartnikowskiego opowiada właśnie o jednym z działających w trakcie II wojny światowej obozów. I – jak mogłoby się wydawać – powinna obfitować w słowa wyrażające ogromny żal, smutek i niepogodzenie się z tym, co było. Jednak – ku mojemu zdziwieniu – autor opisuje wszystkie wydarzenia z chłodem i dystansem. Tylko my, czytelnicy, wizualizujemy sobie wszystko i niezależnie od płci i wieku mamy w oczach łzy. „Dzieciństwo w pasiakach” – to bowiem książka, która doprowadzi do wielu przemyśleń, rozważań, spowoduje, że nasze pewne siebie miny choć na chwilę zrzędną… 

               „Usnąć, usnąć, obudzić się w domu! To nieprawda, że jesteśmy tu, w Oświęcimiu…to sen…to nieprawda…” – te słowa spowodowały u mnie największą rozpacz. Nie wyobrażam sobie bowiem, aby nie wiedzieć, gdzie się znajduję i czy jutro jeszcze będę żył. Oświęcim to czas przetrwania nie tylko fizycznego, lecz także psychicznego. Niejednokrotnie widziało się przecież śmierć przyjaciela, bliskiego, a nawet rodziny. Mimo wszystko trzeba było wstać i walczyć dalej. Kto bowiem był najwytrwalszy, ten miał szasnę wrócić do domu… A w zasadzie do zgliszczy i szczątków, które po tym domu zostały. 

               Na usta ciśnie się stwierdzenie – „Czas leczy rany”. Przecież często tak mówimy, gdy przeżyliśmy jakąś trudną sytuację. Nie jest tak jednak z bliznami okresu II wojny światowej. Choć wcześniej wspominałem, iż autor z chłodem opisuje wszystkie wydarzenia, dostrzegam jedno – fakty te opisane są z ogromną precyzją i perfekcją. To zaś świadczy o tym, że każdy dzień spędzony w Oświęcimiu stał się zarówno psychiczną, jak i fizyczną raną…